رومیها ممنوع بود. اعضاء مجلس سنا ملاحظهٔ استحقاق سردار را میکردند و اگر شایسته میدیدند اجازه میدادند و میزان شایستگی هم غالباً این بود که باید سردار در جنگ بزرگی فتح کرده باشد که در آن مورد اقلا پنجهزار نفر از دشمن بهلاکت رسیده باشد و ترتیب تشریفات نصرت از این قرار بود که ابتدا رؤسای دولت و اعضاء سنا از بیرون شهر راه افتاده رو بکاپیتل مینمودند و در دنبال ایشان عراده‌هائیکه غنائم را شامل بود حرکت میکرد و بعد از آن اسرا پیاده و با زنجیر میرفتند و گاه اتفاق میافتاد که مرور این جماعت یک روز تمام بلکه بیشتر طول میکشید. پشت سر ایشان عرادهٔ نصرت میامد و آن عراده‌ای بود مذهّب بشکل برج و چهار اسب آن را میکشید و سردار منصور[۱] با لباس ارغوانی زرین حاشیه در آن عراده بالای تختی از عاج نشسته ببازوهای خود بازوبندها بسته و تاجی از شاخهٔ درخت غار[۲] بر سر گذاشته سپاهیان هم دنبال عرادهٔ او مبامدند و هر یک شاخه‌ای از درخت غار بدست داشتند و سرود مبخواندند و مناسبت درخت غار در این موقع آن بود که رومیها و یونانیهای قدیم درخت مزبور را نمایندهٔ فتح و ظفر و افتخار میدانستند. باری جماعت مذکور بترتیب مسطور از شهر عبور نموده و از میدان فوروم گذشته از تپهٔ کاپیتل بالا میرفتند و در آنجا سردار تاج خود را برداشته
