سپاهیان روم از دولت جیره و مواجب داشتند لکن مثل سایر لشکرهای قدیمه ولایت دشمن را هم غارت میکردند و حیوانات سکنه را نیز دستگیر مینمودند اما این کار را هم از روی ترتیب صورت میدادند باین معنی که جماعتی از لشکریان مأمور تحصیل غنائم میشدند و هرچه بدست میاوردند باردو میبردند. پول و فلزات را کنار میگذاشتند و مابقی را از اموال و مواشی و اسرا و غیرها میفروختند و ماحصل را بصندوق دولت روم تحویل مینمودند باستثنای مبلغی که سردار بموجب نذر میبایست تقدیم ارباب انواع کند و بصاحبمنصبان و سپاهیان انعام دهد.
در لشکر روم عدهٔ صاحبمنصبان قلیل بود. یک لژیون یک سردار داشت که میبایست کنسول یا پرتور باشد و او یک نایب داشت و شش صاحبمنصب دیگر[۱] که کار عمدهٔ آنها ادارهٔ امور لشکری بود و این جمله را ملت از خانواده‌های محترم برای مدت یکسال انتخاب مینمود.
رؤسای حقیقی سپاهیان یوزباشی‌ها[۲] بودند. هر صده یک بوزباشی داشت و هر دسته[۳] دو یوزباشی و در یک لژیون عدد ایشان سی نفر میشد و از میان لشکریان منتخب میگردیدند و با سایر سپاهیان تفاوتی نداشتند فقط یک قطعه چوب کاک بدست میگرفتند که هنگام فرمان رفقا را متنبه سازند.
