مذهبی داشت باین معنی که اعیان مدعی بودند هر کس میخواهد به کنسولی منتخب شود باید اول دربارهٔ او آداب تفأل بعمل آید و بدون تفأل انتخاب کنسولی جایز نیست. از آنطرف تفأل زدن در مورد اهل پلب شرعاً ممنوع است بنابرین نمیتوان رعایا را برای کنسولی نامزد کرد.
چون برای کنسول شدن اهل پلب مانع دینی پیش آورده بودند و از دلجوئی آن طبقه هم چاره نداشتند قرار دادند بعدها برای رؤسای سالیانه عنوان دیگری اختیار کنند و در موقع انتخاب ایشان آداب تفأل بجا نیاورند تا بتوان ایشانرا از اهل بلب نیز منتخب نمود. این رؤسای جدید را فرمانفرمای عساکر قرار دادند و ایشان را ( سرکردهٔ لشکریان با اقتدار کنسولی )[۱] نامیدند و ضمناً حاکمی هم برای شهر روم معین میکردند[۲] ولی برای اینکه باز مزیت و شرافتی برای پاتریسینها باقی باشد منصب تازه‌ای باسم سانسور[۳] جعل کردند و آنرا مخصوص اعیان قرار دادند و وظیفهٔ این صاحبمنصبان جدید این بود که تعداد اهل روم را بنمایند و اسامی ایشانرا ثبت کنند و رتبه و طبقهٔ ایشانرا مقید سازند و مالیهٔ دولت را اداره کنند و مراقب حسن اخلاق و تهذیب مردم باشند (سنه ۴۴۵). شغل کنسولی را بطریق مذکور تجزیه کردند ولی باز بعضی اوقات
