اوراق مزبور را کتب سیبیلن[۱] میگفتند و حکایت میکردند که سیبیل[۲] شهر کوم یعنی کاهنهٔ ایلن رب‌النوع آنرا نزد تارکن قدیم برد و اصلا نه کتاب بود و به آن بادشاه تکلیف کرد که بقیمت معین خریداری نماید تارکن قبول ننمود. سیبیل سه کتاب از آن کتب را سوزانده مابقی را باز به آن سلطان تکلیف کرد که بقیمتی مضاعف قیمت اول بخرد. سلطان گفت مرا استهزا میکنی کاهنه سه کتاب دیگر را هم سوزانیده قیمت مابقی را باز مضاعف نمود ایندفعه سلطان واهمه کرده کتب باقی‌مانده را خرید. عقایدی را که طوائف اتروسک در باب تطیر و تفأل داشتند رومیها نیز اخذ و قبول کرده بودند و قبل از اقدام بهر امر مهمی بطرق مختلفه تفأل مینمودند و در شهر روم جماعتی از جانب دولت مخصوصاً مأموریت داشتند که علائم و ظهورات غیبی را نعبیر و تأویل کنند و این اشخاص را اگور[۳] میگفتند و لفظ ارگه در میان ما متداول است از همان مأخذ باید باشد.
( کاهنین رومی ) در روم حمایتی از جانب دولت مأمور بودند که بعضی آداب و رسوم را مجری دارند و این کهنه[۴] چندین صنف بوده و هریک شغلی مخصوص داشتند از این قبیل:
( فلامینها )[۵] که پانزده نفر بودند و میبایست آتش مذبح را
