در آن ایام مردم ایطالیا که با ملت روم سمت اتحاد داشتند درصدد برآمدند که عنوان ملیت روم را حاصل نمایند باین معنی که تا آنوقت سکنهٔ آن مملکت غیر از اقوام مجاور شهر روم عنوان مذکور را پیدا نکرده و فقط متحدین خوانده میشدند یعنی رعایای رومی که مجبور بودند در وفت لزوم در تحت فرمان رومیان برای محاربه حاضر باشند و در صورتیکه بخرج خود در جزء لشکر روم خدمت میکردند نه برتبهٔ سرداری میرسیدند نه دارای مناصب و مشاغل میگردیدند نه حق داشتند در انجمنهای ملی رأی بدهند و سرداران و حکام رومی میتوانستند آنها را چوب بزنند بلکه بدون محاکمه بقتل برسانند. بعبارة اخری در مخارج و مخاطرات شریک بودند اما در مفاخر واختیارات سهمی نداشتند لهذا همچنانکه سابقاً اهل پلب با اعیان دعوی مساوات نمودند ایشان هم با افراد ملت روم داعیهٔ یکسانی و تساوی پیش آوردند. وقتیکه کایوس گراکوس اقتدار داشت درصد برآمد حقوق ملیت برای ایشان بگیرد. بعد از او هم طرفدارانش دنبالهٔ خیال او را رها نکردند اما طرفداران سنا همواره ممانعت نمودند. عاقبت یکی از وکلای رعایا موسوم به دروزوس[۱] بعضی قوانین تکلیف کرد که بحال جمیع فرق نافع بود. مجلس سنا هم از او تقویت نمود و قوانین او تصویب شد از جمله قانونی بود که اهالی ایطالیا را جزء ملت رومی محسوب میداشت. در وقت تصویب این قانون
- ↑ Drusus
