که لغو شد و شیلات دریای خزر که امتیاز آن با بیگانگان بود بصورت شرکت ایرانی درآمد و امتیاز انتشار اسکناس بتوسط بانک شاهنشاهی ایران نیز درین دوره لغو شد.
یکی از مظاهر آشکار استحکام استقلال ایران توجهی بود که در خارج از کشور ما در محافل مختلف نسبت بایران پیدا شد و ایران در سیاست بین‌الملل اعتباری یافت که پیش از آن مطلقاً نداشت و بهمین جهات رؤسای دولتها و مردان سیاست جهان که در زمانهای گذشته بایران نیامده بودند نسبت بایران متوجه شدند و سفرهایی بایران کردند که مهم‌ترین آنها بدین قرارست: امیر امان‌الله‌خان پادشاه سابق افغانستان در ۱۳۰۷. جعفرپاشا عسکری وزیر جنگ عراق در ۱۳۰۹. رشدی آراس وزیر امور خاجهٔ ترکیه در ۱۳۱۰. ملک فیصل پادشاه عراق و نوری سعید رئیس‌الوزرای آن کشور در ۱۳۱۱. امیر فیصل ولیعهد حجاز و نجد در ۱۳۱۱. کاراخان قایم‌مقام کمیسر امورخارجهٔ شوروی در ۱۳۱۳. گوستاو آدلف ولیعهد سوئد در ۱۳۱۳. نوری سعید وزیر امورخارجه عراق بار دوم در ۱۳۱۴. شاه محمودخان وزیر جنگ افغانستان در ۱۳۱۵. دکتر شاخت وزیر اقتصاد آلمان در ۱۳۱۵. دکتر رشدی آراس وزیر امورخارجهٔ ترکیه و فیض محمدخان وزیر امورخارجهٔ افغانستان و ناجی‌الاصیل وزیر امورخارجهٔ عراق در ۱۳۱۶.
در جامعهٔ ملل و در مجامع بین‌الملل که درین دوره تشکیل یافت همه جا نمایندگان ایران با نمایندگان کشورهای مستقل چهان همدوش بوده‌اند چنانکه در کنفرانس خلع سلاح و دیوان داوری بین‌الملل مقام خاصی داشته‌اند و در شورای جامعهٔ ملل انتخاب شده‌اند و یک بار نمایندهٔ ایران بریاست شورای جامعهٔ ملل انتخاب شد و اینها همه مظاهر استقلال تام ایران و بدست آوردن اعتبار و اهمیت خاص در سیاست جهانست.
آخرین قدمی که درین دوره پیش از جنگ جهانی دوم برداشته شده امضای
