مدتی طب آموخت و سپس عازم اروپا شد. در سویس تحصیلات دبیرستانی، و در فرانسه تحصیلات عالی را گذراند و در دانشگاه پاریس رشتهٔ ادبیات جهان را بپایان برد.
در بازگششت بایران مدتی در وزارت فلاحت و تجارت و فوائد عامه ریاست ادارات مختلف را بعهده داشت. از سال ۱۳۰۰ در مدرسهٔ علوم سیاسی، دورهٔ دوم دارالفنون و دانشکده حقوق را تدریس کرد و پس از آنکه دانشگاه تهران گشایش یافت با سمت استاد ادبیات فارسی در دانشکدهٔ حقوق بتدریس ادامه داد.
وی از بنیانگزاران فرهنگستان ایران بود.
چندی استاد دانشگاه علیگره در هندوستان بود و سپس استاد دانشگاه لاهور در پاکستان و بالاخره استاد دانشگاه سن‌ژوزف در بیروت و همچنین استاد دانشگاه قاهره بود و مکرر عضویت کنگره‌ها و محافل ادبی و فرهنگی مهم را بعهده داشت. مدتی نیز در دانشگاه کابل و دانشگاه‌های الله‌آباد - بمبئی - بنارس - پوتنه - تریواندروم - حیدرآباد دکن - دهلی - کلکته - لکناهو تدریس میکرد و بزبانهای فرانسه - انگلیسی - روسی - اردو - عربی و ارمنی آشنائی داشت.
آخرین سمت سعید نفیسی تدریس در دورهٔ دکترای ادبیات فارسی و در عین حال در مؤسسه مطالعات اجتماعی دانشگاه تهران و عضویت شورای فرهنگی سلطنتی بود.
در محافل دانشگاهی جهان از مشاهیر بشمار میرفت و با دانشمندان اغلب کشورها خاصه شوروی - فرانسه - هند رابطهٔ نزدیک داشت.
سعید نفیسی از همان اوائل کودکی بکتاب و قلم علاقمند شد و میکوشید بخواند و یاد بگیرد. بقول خودش تازه در کتاب‌خواندن ورزیده و آزموده شده بود که نوزده سال داشت، شبهای زمستانی پای کرسی، شبهای تابستانی روی بام خانه، تا چشم هنوز سنگین نشده بود کتاب میخواند. همیشه قلمی با خود داششت و ضمن خواندن بهر جلمه‌ای که برمیخورد در حاشیه خطی میکشید و فردا آن جمله را در دفتری مخصوص، رونویس میکرد و نام نویسنده را در ذیل آن مینوشت.
اولین بار، در روزنامه «ارشاد» در تهران بنویسندگی پرداخت و مقالات او تحت عنوان (خواطر و آراءِ) خوانندگان زیاد پیدا کرد. و اولین کتابی که از او منتشر شد در شانزده‌سالگی
