برگه:TaranehayeKhayyam.pdf/۱۱۱

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.

۱۱۱
دم را دریابیم

۱۳۹

  لب بر لب کوزه بردم از غایت از،  
  تا زو طلبم واسطهٔ عمر دراز،  
  لب بر لب من نهاد و میگفت براز:  
  می خور، که بدین جهان نمی‌آیی باز!  

۱۴۰

  خیام، اگر ز باده مستی، خوش باش؛  
  با لاله رخی اگر نشستی، خوش باش؛  
  چون عاقبت کار جهان نیستی است،  
  انگار که نیستی، چو هستی خوش باش.  

۱۴۱

  فردا علم نفاق طی خواهم کرد،  
  با موی سپید قصد می خواهم کرد؛  
  پیمانهٔ عمر من به هفتاد رسید،  
  این دم نکنم نشاط، کی خواهم کرد؟  

۱۴۲

  گردون نگری ز قد فرسودهٔ ماست،  
  جیحون اثری ز اشک پالودهٔ ماست،  
  دوزخ شرری ز رنج بیهودهٔ ماست،  
  فردوس دمی ز وقت آسودهٔ ماست.