و درین تلاقی و مقام با وجودیکه عمر مبارکرا ارتقائی چندان نبود آنچه از متانت و رزانت رای و وقر وافر و فر باهر و لطف بهجت و طیب لهجت از آن فرخنده حضرت ذیموهبت پدیدار کشت همه رفتار ملوک نامدار بود و کفتار سلاطین تاجدار این اقوال و اطوار خسروانه را از فرط استعجاب نویسندکان در اوراق دفاتر نوشتند
و مطالعه‌کنندکان مطلع کشتند و در اینجا حاجت بتذکار نیست اما جلوس ابد مانوس شهریاری بر تخت فیروزبخت شاهنشاهی نخست در هجدهم شهر شوال المکرم سنه هزار و دویست و شصت و چهار هجری در دارالسلطنه تبریز بود و پس از آن در بیست و دویم ماه ذیقعده همان سال در دارالخلافه ناصری اریکه سلطنت عظمی و سریر خلافت کبری بقدوم میمنت لزوم اعلی زینتی بسزا یافت و مبشر اقبال بهر جانب شتافت که بشری لقد انجز الآمال ما وعدا و ادرک المجد اقصی ما تمنّا پس از جلوس همایون روزبروز بر آبادانی
