برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۹۵

	یکی دشنه بگرفت رستم بدست			که از تن ببرّد سر خویش پست		۱۲۵۰
	بزرگان بدو اندر آویختند			زمژگان همی خون فرو ریختند
	بدو گفت گودرز کاکنون چه سود			گر از روی گیتی بر آری تو دود
	تو بر خویشتن گر کنی صد گرند			چه آسانی آید بدآن ارجمند
	اگر هیچ ماندش بگیتی زمان			بماند بگیتی تو با او بمان
	وگر زین جهان آن جوان رفتنیست			بگیتی نگه کن که جاوید کیست		۱۲۵۵
	شکاریم یکسر همه پیش مرگ			سر زیر تاج وسر زیر ترگ
	چو آیدش هنگام بیرون کند			وز آن پس ندانیم تا چون کند
	زمرگ ای سپهبد بی اندوه کیست			همی خویشتنرا نباید گریست
	درازست راه وگر کوته است			پراگنده باشیم جون همرهست

نوشدارو خواستن رستم از کاؤس

	بگودرز گفت آن زمان پهلوان			که ای گرد با زور وروشن روان		۱۲۶۰
	پیامی زمن نزد کاؤس بر			بگویش که مارا چه آمد بسر
	بدشنه جگرگاه پور دلیر			بریدم که دستم مماناد دیر
	گرت هیچ یاد است کردار من			یکی رنجه کن دل بتیمار من
	از آن نوشداو که در گنج تست			کجا خستگانرا کند تن درست
	بنزدیک من با یکی جام می			سزد گر فرستی هم اکنون زپی		۱۲۶۵
	مگر کو ببخت تو بهتر شود			چو من پیش تخت تو کهتر شود
	بیآمد سپهبد بکردار باد			بکاؤس یکسر پیامش بداد
	بدو گفت کاؤس کز پیلتن			کرا آب بیشست از انجمن
	نخواهم که هرگز بدآید بروی			که هستش بسی نزد من آبروی
	ولیکن اگر داروی نوش من			دهم زنده ماند گو پیلتن		۱۲۷۰
	شود پشت رستم بنیرو ترا			هلاک آورد بی گمان مر مرا
	اگر یکزمان زو بمن بد رسد			بسازیم پاداش او چون سزد

۸۹