برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۷۲

از ویکی‌نبشته
این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
  ابا چاکر وشمع وخنیاگران بیآمد ورا دید مرده چنان  
  شکفت آمدش سخت وخیره بماند دلیران وگردنکشان بخواند  
  بدیشان چنین گفت سهراب شیر که ای بخردان ویلان دلیر  ۶۹۰
  یک امشب شمارا نباید غنود همه شب سر نیزه باید بسود  
  که گرگ آمد اندر میان رمه سگ ومرد را آزمودش همه  
  ربود از دلیران یکی گوسفند بزاری وخواریش خونین فگند  
  اگر یاد باشد جهان آفرین چو نعل سمندم بساید زمین  
  زفتراک زین برکشایم کمند بخواهم زایرانیان کین ژند  ۶۹۵
  بیآمد نشست از برگاه خویش گرانمایگانرا همه خواند پیش  
  که گرگم شد از رزم من ژنده رزم نیآمد همی سیر جانم زبزم  
  چو برگشت رستم بر شهریار از ایران سپه گیو بد پاس دار  
  بره بر گو پیلتن را بدید بزد دست وتیغ از نیام برکشید  
  یکی بر خروشید چون پیل مست سپر بر سر آورد وبکشاد دست  ۷۰۰
  بدانست رستم کز ایران سپاه بشب گیو آید طلایه براه  
  بخندید وآنگه فغان برکشید طلایه چو آواز رستم شنید  
  پیاده بیآمد بنزدیک اوی چنین گفت کای مهتر نیکجوی  
  پیاده کجا بودهٔ تیره شب تهمتن بگفتار بکشاد لب  
  بگفتش بگیو آن کجا کرده بود چنان شیر مردی بیآزرده بود  ۷۰۵
  برو آفرین کرد گیو گزین که بی تو مباد اسپ وگوپال وزین  
  وزآنجایگه رفت نزدیک شاه زترکان سخن گفت واز بزمگاه  
  زسهراب واز برز بالای اوی وز آن بازوی رزم آرای اوی  
  که هرگز زترکان چنان کس نخاست بکردار سروست بالاش راست  
  به ایران وتوران نماند بکس تو گوئی که سام سوارست وبس  ۷۱۰
  وز آن مشت بر گردن ژنده رزم کزین پس نیآبد برزم وببزم  
  بگفتند وپس رود ومی خواستند همه شب همی مجلس آراستند  
۶۶