برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۶۶

	بزد اسپ واز پیش ایشان برفت			همی پوست بر تنش گفتی بکفت
	غمی شد دل ایرانیانرا همه			که رستم شبان بود وایشان رمه
	بگودرز گفتند که این کار تست			شکسته بدست تو گردد درست		۵۴۵
	سپهبد گر از ما سخن نشنود			بگفتار تو بیگیان بگرود
	بنزدیک این شاه دیوانه رو			وزین در سخن یاد کرن نو بنو
	سخنهای خوب ودراز آوری			مگر بخت کم بوده باز آوری
	هم آنگاه نشستند یک با دگر			سراسر بزرگان پرخاشخر
	چو گیو وچو گودرز وبهرام شیر			چو رهّام وگرگین سوار دلیر		۵۵۰
	همی آن بدین این بدآن گفت شاه			ندارد برسم وبآئین نگاه
	چو رستم که هست او جهان پهلوان			به بخشید کاؤس کی را روان
	برنج وبسختیش فریادرس			نبودست هرگز چنو هیچکس
	چو بستند دیوان مازندران			همین شاه وگردان ببند گران
	زبهرش چه رنج وچه سختی کشید			جگرگاه دیو دژم بر درید		۵۵۵
	بشادیش بر تخت شاه پی نشاند			برو آفرین بزرگان بخواند
	دگر ره چو اورا بهاماوران			ببستند پایش ببند گران
	زبهرش چنان شهریاران بکشت			بهاماوران هیچ ننمود پشت
	بیآورد وی را سوی تخت باز			بشادی همی برد پیشش نماز
	چو پاداش او باشد آویختن			نه بینیم جز روی بگریختن		۵۶۰
	ولیکن کنون است هنگام کار			که ننگ اندر آمد چنین روزگار
	سپهدار گودرز کشواد رفت			بنزدیک خسرو خرامید تفت
	بکاؤس کی گفت چه کرد			کز ایران برآوردی امروز گرد
	فراموش کردی بهاماوران			وز آن کار دیوان مازندران
	که گوئی ورا زنده بر دار کن			زشاهان نباید گزافه سخن		۵۶۵
	چو او رفت وآمد سپاهی بزرگ			یکی پهلوانی بکردار گرگ
	که داری که با او بدشت نبرد			شود بر فشاند برو تیره گرد

۶۰