برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۲۵۰

	سپهدار توران بگنگ آمده			دگر باره توران بچنگ آمده
	بپیران بفرمود کای هوشیار			تو کیخسرو شوم را ایدر آر
	ز ماچین بیآور بمادر دهش			برو هر سوی دار بسته رهش
	فرستاد پیران از اندر زمان			فرستادهٔ بر هیونی چمان
	بیآورد پور سیاوخش را			جوان خردمند با هوش را		۶۳۰
	سپردش بمادر هم آنجایگاه			برآمد برین نیز یکچند گاه
	چو گیو دلاور بتوران زمین			برآنسان همی گشت اندوهگین
	چنان بد که روزی پر اندیشه بود			بپیشش یکی نامور پیشه بود
	بدآن مرغزار اندر آمد دژم			جهان خرّم و گیو را دل بغم
	زمین سبزه و جوی پر آب دید			چنان جای آرامش و خواب دید		۶۳۵
	فرود آمد و اسپ را بر گذاشت			بخفت و همی دل پراندیشه داشت
	همی گفت مانا که دیو پلید			بر پهلوان بد که این خواب دید
	ز کیخسرو ایدر نیابم نشان			چه دارم همی خویشتن را کشان
	کنون گر برزم اند یاران من			ببزم اندرون غمگساران من
	یکی نامجوی و دگر شاد روز			مرا بخت بر گنبد افشاند کوز		۶۴۰
	همی بر فشانم بخیره زبان			خمیده روانم چو خمّ کمان
	همانا که خسرو ز مادر نزاد			وگر زاد دادش زمانه بباد
	ز جستن مرا رنج و سختیست بهر			انوشه کسی کو بمیرد بزهر
	سری پر ز غم گرد آن مرغزار			همی گشت شهرا شده خواستار
	یکی چشمهٔ دید تابان ز دور			یکی سرو بالا دل آرام پور		۶۴۵
	یکی جام می برگرفته بچنگ			بسر بر زده دستهٔ رنگ رنگ
	ز بالای او فرّهٔ ایزدی			بدیدار او رایت بخردی
	تو گفتی سیاوخش بر تخت عاج			نشستست و بر سرش بیچاده تاج
	همی بوی مهر آمد از روی اوی			همی زیب تاج آمد از موی اوی
	بدل گفت اینکس جز از شاه نیست			چنین چهره جز در خور گاه نیست		۶۵۰

۲۴۴