برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۲۵

	ترا شهر توران پسندست خود			چه خیره همی دست بازی ببد
	فزونی مجوی ار شدی بی نیاز			که زود آردت پیش رنج دراز		۳۸۰
	ترا کهتری کار کردن نکوست			نگه داشتن بر تن خویش پوست
	ندانی که ایران نشست منست			جهان سر بسر زیر دست منست
	پلنگ ژیان گر چه باشد دلیر			نیارد شدن پیش چنگال شیر
	چو نامه بمهر اندر آمد بداد			بدست یکی گرد پهلو نژاد
	ستد نامه از شاه و ره بر گرفت			همی رفت پویان براه ای شکفت		۳۷۵
	چو آمد بر شاه ترکان و چین			زمینرا ببوسید و کرد آفرین
	بدو داد پیغامها بی شمار			همان نامهٔ نامور شهریار
	چو این نامه بر خواند افراسیاب			سرش گشت پر کین و دل پر شتاب
	فرستاد پاسخ که این گفتگوی			نزیبد جز از مردم زشت خوی
	ترا گر سزا بودی ایران همان			نیازت نبودی بهاماوران		۳۸۰
	کنون آمدم جنگرا ساخته			درفش درفشان در افراخته
	بر و بوم ایران دو رویه مراست			بباید شنیدن سخنهای راست
	همه شهر ایران سرای منست			که تور فریدون نیای منست
	و دیگر ببازوی شمشیرزن			تهی کردم از تازیان انجمن
	بشمشیر بستانم از کوه تیغ			عقاب اندر آرم ز تاریک میغ		۳۸۵
	بیآراست لشکر کران تا کران			بگرز و بتیغ و به برگستوان
	پس آنگه سوی نامور با شتاب			بیآمد همان نیز افراسیاب
	چو بشنید کاؤس گفتار اوی			بیآراست لشکر بپیکار اوی
	ز بربر بیآمد سوی تازیان			یکی لشکری بی‌کران و میان
	بجنگش بیآراست افراسیاب			بگردون همی خاک بر زد از آب		۳۹۰
	جهان پر شد از نالهٔ بوق و کوس			زمین آهنین شد سپهر آبنوس
	ز زخم تبرزین و از بس ترنگ			همی موج خون خاست از دشت جنگ
	تهمتن بغرّید در قلب گاه			یکی حمله بدرید قلب سپاه

۱۹