برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۲۴۷

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
  بگودرز گفت ای جهان پهلوان دلیر و سرافراز و روشن روان  
  کمندی و اسپی مرا یار بس نشاید کشیدن بدآن مرز کس  ۵۵۵
  چو مردم برم خواستار آیدم و از آنپس مگر کارزار آیدم  
  کمندی بفتراک و اسپی روان پرند آوری جامهٔ هندوان  
  مرا دشت و کوهست یکچند جای مگر پیشم آید یکی رهنمای  
  نشاید که در شهرها بگذرم مرا باز دانند کیفر خورم  
  بپیروز بخت جهان پهلوان نیآیم بجز شاد و روشن روان  ۵۶۰
  تو مر بیژن خورد را در کنار بپرور نگهدارش از روزگار  
  بیآموزش آرایش رزم را نشاید مگر رزم یا بزم را  
  بدین کودکی آن ازو دیده‌ام ز مردی که او را پسندیده‌ام  
  تو بدرود باش و مرا یاد دار و آنرا ز درد من آزاد دار  
  ندانم که دیدار باشد جزین که داند چنین جز جهان آفرین  ۵۶۵
  چو شوئی ز بهر پرستش رخان بمن بر جهان آفرین را بخوان  
  که اویست برتر ز هر برتری همان بندهٔ اوست هر مهتری  
  نه بی رای او گردد این روز گرد نه بی امر او باشد این خواب و خورد  
  زمین و زمان وآسمان آفرید توانائی و ناتوان آفرید  
  بدویست امّید بدویست باک خداوند آب آتش و باد و خاک  ۵۷۰
  مگر باشدم یاور و رهنمای بنزدیک آن نامور کدخدای  
  پدر پیر سر بود و برنا دلیر دهن جنگ را باز کرده چو شیر  
  ندانست کش باز بیند دگر ز رفتن دلش گشت زیر و زبر  
  فرود آمد از باره گیو دلیر ببوسید دست سرافراز شیر  
  پدر تنگ بگرفت اندر برش فراوان ببوسید روی و سرش  ۵۷۵
  بیزدان بنالید گودرز پیر که یا دادگر مرمرا دست گیر  
  سپردم ترا هوش و جان و روان چنین نامبردار پور جوان  
  مگر کشور آید ز تنگی رها بمن باز بخشش تو ای پادشا  
۲۴۱