برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۲۴۱

	ترا با هنر گوهرست و خرد			روانم همی از تو رامش برد
	روا باشد ار پند من بشنوی			که خود یادگار بزرگان توئی
	سپنجاب تا مرز گلزرّیون			ز فرمان تو کس نیآید برون		۴۲۰
	فریبرز کاوُس را تاج زر			فرستاد دینار و چندی گهر
	بدو گفت سالار و مهتر توئی			سیاوخش را خود برادر توئی
	میانرا بکین برادر ببند			ز فتراک مکشای هرگز کمند
	میآسای از کین افراسیاب			ز دل دور کن خورد و آرام و خواب
	همه داد کن تو بگیتی درون			که از داد هرگز نشد کس نگون		۴۲۵
	بماچین و چین آمد این آگهی			که بنشست رستم بشاهنشهی
	همه هدیها ساختند و نثار			ز دینار و از گوهر شاهوار
	بگفتند ما بنده و چاکریم			زمین جز بفرمان تو نسپریم
	سپهبد بجان داد زنهارشان			چو دید آن روانهای بیدارشان
	همی کرد نخچیر با یوز و باز			برآمد برین روزگاری دراز		۴۳۰

رفتن زواره بلشکرگاه سیاوش

	چنان بد که روزی زواره برفت			بنخچیر گوران خرامید تفت
	یکی ترک تا باشدش رهنمای			بپیش اندر افگند و آمد بجای
	یکی بیشه دید اندر آن پهن دشت			که گفتی برو بر نشاید گذشت
	ز بس رنگ و بوی وزآب روان			کزو توشه آورد گوئی روان
	پس آن ترک خیره زبان بر کشاد			بپیش زواره سخن کرد یاد		۴۳۵
	که نخچیرگاه سیاوش بد این			بدین بود مهرش ز توران زمین
	بدآنجایگه شاد و خرّم بدی			جز ایدر همه جای با غم بدی
	زواره چو بشنید ازو این سخن			برو تازه شد روزگار کهن
	چو گفتار آن ترکش آمد بگوش			فرود آمد از اسپ و زو رفت هوش

۲۳۵