برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۲۳۳

	بیآمد سوی میمنه با رمان			ز ترکان سپاهی دنان و دمان		۲۳۰
	سوی میسره کهرم تیغ زن			بقلب اندرون خسرو انجمن
	وزین روی رستم سپه بر کشید			زمین شد ز گرد یلان ناپدید
	بسازید بر قلبگاه جای خویش			زواره پس اندر فرامرز پیش
	چو گودرز کشواد بر میسره			هجیر و گرانمایگان یکسره
	بیآراست بر میمنه گیو و طوس			سواران بیدار با پیل و کوس		۲۳۵
	تهمتن بسیچید مر کینه را			برافراشت از کین دل و سینه را
	شد از سمّ اسپان زمین مشک رنگ			ز نیزه هوا همچو پشت پلنگ
	تو گفتی زمین کوه آهن شدست			سر کوه پر ترگ وجوشن شدست
	بابر اندر آمد سنان درفش			درخشیدن تیغهای بنفش

کشته شدن پیلسم بدست رستم

	بیآمد بقلب سپه پیلسم			دلی پر ز کین چهره کرده دژم		۲۴۰
	چنین گفت با شاه توران سپاه			که ای پر خرد نامبردار شاه
	گر ایدون که از من نداری دریغ			یکی جوشن و باره و ترگ و تیغ
	ابا رستم امروز جنگ آورم			همه نام او زیر ننگ آورم
	بپیش تو آرم سر و رخش اوی			همان گرز و تیغ جهانبخش اوی
	ازو تازه شد جان افراسیاب			سر نیزه بگذاشت از آفتاب		۲۴۵
	بدو گفت کای نامبردار شیر			همانا که پیلت نیآرد بزیر
	اگر پیلتن را بچنگ آوری			زمانه بر آساید از داوری
	بتوران نباشد چو تو کس بجاه			بتخت و بمهر و بتیغ و کلاه
	بگردان سپهر اندر آری سرم			سپارم بتو دختر و افسرم
	از ایران و توران دو بهر آن تست			همان گوهر وگنج شهر آن تست		۲۵۰
	چو بشنید پیران غمی گشت سخت			بیآمد بر شاه بیدار بخت

۲۲۷