این برگ همسنجی شدهاست.
لشکر کشیدن افراسیاب بکین پسر
چو لشکر بیآمد ز دشت نبرد | ثنان پر ز خون و سران پر ز گرد | |||||
بگفتند کآن نامور کشته شد | چنان دولت نیز برگشته شد | |||||
سر سرخه ببرید گردی دلیر | همه لشکر از جنگ برگشت سیر | |||||
همه شهر ایران کمر بستهاند | ز خون سیاوش جگر خستهاند | ۲۱۰ | ||||
نگون شد سر و تاج افراسیاب | همی کند موی و همی ریخت آب | |||||
خروشان و بر سر پراگنده خاک | همه جامهٔ خسروی کرده چاک | |||||
همیگفت رادا دلیرا گوا | سر نامداران یلا خسروا | |||||
دریغ این رخ ارغوانی چو ماه | دریغ این بر و برز و بالای شاه | |||||
نجوید پدر هیچ آرامگاه | مگر زین جرمه بآوردگاه | ۲۱۵ | ||||
چنین گفت با لشکر افراسیاب | که ما را بر آمد سر از خورد و خواب | |||||
همه کینه را چشم روشن کنیم | نهانی ز خفتان و جوشن کنیم | |||||
همه رزم را دل پر از کین کنیم | تن دشمنان جای زوپین کنیم | |||||
چو برخیزد آواز کوس از دو روی | نجوید درنگ مرد پرخاشجوی | |||||
خروش آمد و نالهٔ گاودم | دم نای سرغین و روئینه خم | ۲۲۰ | ||||
زمین آمد از نعل اسپان بجوش | بابر اندر آمد ز گردان خروش | |||||
چو برخاست از دشت گرد سپاه | کس آمد بر رستم از دیده گاه | |||||
که آمد سپهدار افراسیاب | سپاهی دمان همچو کشتی بر آب | |||||
همه ساخته کینه و جنگرا | همه تیز کرده بخون چنگرا | |||||
سپهبد گو پیلتن چون شنید | که آمد سپهدار توران پدید | ۲۲۵ | ||||
برفتند با کاویانی درفش | ز تیغ دلیران هوا شد بنفش | |||||
برآمد خروش سپاه از دو روی | چهان شد پر از مردم جنگجوی | |||||
خور و ماه گفتی برنگ اندرست | ستاره بگام نهنگ اندرست | |||||
سپهدار توران برآراست جنگ | گرفتند گوپال و ژوپین بچنگ |
۲۲۶