برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۱۸۲

	ولیکن من اندر خور رای تو			بتوران بجستم همی جای تو		۱۸۲۰
	گر آنجا که رفتی خوش وخرّمست			چنان چون بباید دلت بیغمست
	بدآن پادشاهی کنون بازگرد			سر بدسگالان اندر افگن بگرد
	سپهبد بنه بر نهاد وبرفت			بدآن سو که سالار فرمود وتفت
	هزار اشتر مادهٔ سرخ موی			بنه بر نهادند با رنگ وبوی
	صد استر بگنج درم بار کرد			چهل را همه بار دینار کرد		۱۸۲۵
	از ایران وتوران گزیده سوار			برفتند شمشیرزن ده هزار
	به پیش سپاه اندرون خواسته			عماری وخوبان آراسته
	زیاقوت وپیروزهٔ شاهوار			چه از طوق واز تاج گوهر نگار
	چه عنبر چه عود وچه مشک وعبیر			چه دیبا چه از تختهای حریر
	زمصری وچینی واز پارسی			همی رفت با او شتروار سی		۱۸۳۰
	نهادند سر سوی خرّم بهار			سپهدار وآن لشکر نامدار
	چو آمد بدآن جایگه دست آخت			دو فرسنگ بالا وپهنا بساخت
	بیآرست شهری زکاخ بلند			زیالیز واز گلشن ارجمند
	بایوان نگارید چندین نگار			زشاهان واز بزم واز کارزار
	نگار سر گاه کاؤس شاه			نبشتند با یاره وگرز وگاه		۱۸۳۵
	بر تخت او رستم پیلتن			همان زال وگودرز وآن انجمن
	زدیگر سو افراسیاب وسپاه			چو پیران وگرسیوز کینه خواه
	بایران وتوران بر راستان			شد آن شهر خرّم یکی داستان
	بهر گوشهٔ گنبدی ساخته			سرش را بابر اندر افراخته
	نشسته سراینده رامشگران			بهرجا ستاده گوان وسران		۱۸۴۰
	سیاوخش گردش نهادند نام			همه مردمان زآن بدل شادکام

۱۷۶