برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۱۷۸

	همه شهر گرمابه ورود وجوی			بهر برزنی رامش ورنگ وبوی
	همه کوه نخچیر وآهو بدشت			این چو بینی نخواهی گذشت
	تذروان وطاؤس وکبک دری			بیابی چو بر کوهها بگذری		۱۷۳۰
	نه گرماش گرم ونه سرماش سرد			همه جای شادی وآرام وخورد
	نه بینی در آن شهر بیمار کس			یکی بوستان از بهشتست وبس
	همه آبها روشن وخوشگوار			همیشه بر وبوم او چون بهار
	درازی وپهناش سی بار سی			بود گر بپیمایدش پارسی
	یک وینم فرسنگ بالای کوه			که از رفتنش مرد گردد ستوه		۱۷۳۵
	وز آن روی هامونی آید پدید			کز آن خوبتر جایها کس ندید
	برفتن سیاوش چو آن جای دید			مر آنرا زتوران همه بر گزید
	تن خویشرا نام بردار کرد			فزونی یک نیز دیوار کرد
	زسنگ وزکج ساخته وزخام			وزین گوهری کش ندانیم نام
	دو صد رش فزونست بالای اوی			همان سی وهشتست پهنای اوی		۱۷۴۰
	نیآید برو منجنیق ونه تیر			بباید ترا دیدن آن ناگریز
	که آنرا کسی نا نبیند بچشم			چو گوئی بگوینده گیرند خشم
	زتیغش دو فرسنگ تا بوم خاک			همه گرد بر گرد خاکش مغاک
	نه بینند زین دیده بر تیغ کوه			هم از بر شدن مرغ گردد ستوه
	بسی رنج برد اندر آن جایگاه			زبهر بزرگی وتخت وکلاه		۱۷۴۵
	بنا کرد جائی چنان دلکشای			یکی شارسان اندر آن خوب جای
	بدو کاخ وایوان ومیدان بساخت			درختان بسیارش اندر نشناخت
	بسازید جای چنان چون بهشت			گل وسنبل ونرگس ولاله کشت

سخن گفتن سیاوش با پیران از بودنیها

	از آن بوم خرّم چو گشتند باز			سیاوش همی بود با دل براز
	از اخترشناسان بپرسید شاه			که من ساختم ایدر یکی جایگاه		۱۷۵۰

۱۷۲