برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۱۵۸

	ببایست بر کوه آتش گذشت			بمن زار بگریست آهو بدشت
	وز آن ننگ وخواری بجنگ آمدم			خرامان بچنگ نهنگ آمدم
	دو کشور بدین آشتی شاد گشت			دل شاه چون تیغ پولاد گشت
	نیآمد همی هیچ کارش پسند			کشادن همان وهمان بود بند
	چو چشمش زدیدار ما کشت سیر			بر سیر گشته نباشیم دیر		۱۲۵۵
	زشادی دل او مبادا رها			شدم من زغم در دم اژدها
	ندانم کزین کارگردان سپهر			چه دارد براز اندر از کین ومهر
	وز آنپس بفرمود بهرامرا			که اندر جهان تازه کن نامرا
	سپردم بتو تاج وپرده سرای			همان گنج آگنده وتخت وجای
	درفش وسواران وپیلان وکوس			چو ایدر بیآید سپهدار طوس		۱۲۶۰
	چنین هم پذیرفته اورا سپار			تو بیدار دل باش وبه روزگار
	زلشکر گزین کرد سیصد سوار			همه گرد وشایستهٔ کارزار
	درم نیز چندان که بودش بکار			زدینار واز گوهر شاهوار
	صد اسپ گزیده بزرّین ستام			پرستار زرّین کمر صد غلام
	بفرمود تا پیش او آورند			سلچ وستام وکمر بشمرند		۱۲۶۵
	وز آن پس گرانمایگانرا بخواند			سخنهای بایسته چندی براند
	چنین گفت کز نرد افراسیاب			گذشتست پیران از این روی آب
	یکی راز پیغام دارد بمن			که ایمن بدو باشد آن انجمن
	همی سازم اکنون پذیره شدن			شمارا هم ایدر بباید بدن
	همه سوی بهرام دارید روی			مپیچید دلها زگفتار اوی		۱۲۷۰
	همه بوسه دادند گردان زمین			به پیش سیاوخش با آفرین
	چو خورشید تابنده بنمود پشت			هوا شد سیاه وزمین شد درشت
	سیاوخش لشکر بجیحون کشید			از آب دو دیده رخش ناپدید
	چو آمد بترمذ در بام وکوی			بسان بهار بد پر از رنگ وبوی
	چنان هم همه شهرها نا بچاج			تو گفتی عروسست با طوق وتاج		۱۲۷۵

۱۵۲