برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۱۵۷

	ازین روی دشخوار یابی گذر			مگر ایزدی باشد آئین وفر
	بدین راه پیدا نه بینی زمین			گذر کرد باید بدریای چین		۱۲۳۰
	ازین کرد یزدان ترا بی نیاز			هم ایدر بباش وبخوبی بساز
	سپاه ودژ وگنجها آن تست			برفتن بهانه نبایدت جست
	چو رای آیدت آشتی با پدر			سپارم ترا گنج وزرّین کمر
	کز ایدر به ایران شوی با سپاه			بدلسوزگی با تو آیم براه
	نماند ترا با پدر جنگ دیر			کهن شد مگر گردد از جنگ سیر		۱۲۳۵
	چو آتش بریزد رخ شصت وپنج			رسد آتش از باد پیری برنج
	ترا باشد ایران وگنج وسپاه			زکشور بکشور بجوئی کلاه
	پذیرفتم از پاک یزدان که من			بکوشم بخوبی بجان وبه تن
	نفرمایم وخود نیآرم ببد			به اندیشّ دل نسازم ببد
	چو نامه بمهر اندر آورد شاه			بفرمود تا زنگهٔ نیکخواه		۱۲۴۰
	بزودی برفتن ببندد کمر			بسی خلعت آراست با سیم وزر
	یکی اسپ زرّین ستام گران			بیآمد دمان زنگهٔ شاوران
	چو نزدیک تخت سیاوش رسید			بگفت آنچه پرسید وگفت وشنید
	سیاوش بیک روی از آن شاد گشت			بیک روی پر درد وفریاد گشت
	زدشمن همی دوست بایست کرد			زآتش کجا بر دمد باد سرد		۱۲۴۵
	زدشمن نیآید مگر دشمنی			بفرجام هرچند نیکو کنی

سپاه سپردن سیاوش ببهرام

	یکی نامه بنوشت نزد پدر			همه یاد کرد اندرو در بدر
	که من با جوانی خرد یافتم			زکردار بد روی برتافتم
	از آن آت مغز شاه جهان			دل من برافروخت اندر نهان
	شبستان تو درد من شد نخست			بخون دلم رخ ببایست شست		۱۲۵۰

۱۵۱