برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۱۵۶

	کسی کز پدر کژّی وخوی بد			نگیرد ازو بد خوئی کی سزد
	تو نبینی که کاؤس دیرینه گشت			چو دیراینه گشت هم بباید گذشت
	سیاوش بگیرد جهان فراخ			بسی گنج بی رنج وایوان وکاخ
	دو کشور ترا باشد وتاج وتخت			چنین خود نیابد مگر نیکبخت		۱۲۱۰

نامهٔ افراسیاب بسیاوش

	چو بشنید افراسیاب این سخن			یکی رای با دانش افگند بن
	دبیر جهاندیده را پیش خواند			زبان برکشاد وسخن برفشاند
	نخستین که بر نامه بنهاد دست			بعنبر سر خامه را کرد پست
	جهان آفرینرا ستایش گرفت			بزرگی ودانش نیایش گرفت
	که او برترست از مکان وزمان			بدو کی رسد بندگانرا گمان		۱۲۱۵
	خداوند جان وروان وخرد			خردمند را داد او پرورد
	ازو باد بر شاهزاده درود			خدوند شمشیر وگوپال وخود
	خداوند شرم وخداوند داد			زبیداد وکژّی دلش نیست شاد
	شنیدم پیام از کران تا کران			زبیدار دل زنگهٔ شاوران
	غمی شد دلم زآنکه شاه جهان			چنین تیره شد با تو اندر نهان		۱۲۲۰
	ولیکن زگیتی جز از تاج وتخت			چه جوید خردمند بیدار بخت
	ترا این همه ایدر آراستست			اگر شهریاری وگر خواستست
	همه شهر توران برندت نماز			مرا خود بمهر تو آمد نیاز
	تو فرزند باشی ومن چون پدر			پدر پیش فرزند بسته کمر
	چنان دان که کاؤس بر تو بمهر			بدین گونه یکروز نکشاد چهر		۱۲۲۵
	کجا من کشاده در وگنج ودست			سپارم بتو تاج وتخت ونشست
	بدارمت بی رنج فرزند وار			بگیتی تو مانی زمن یادگار
	چو از کشورم بگذری در جهان			نگوهش کنندم مهان وکهان

۱۵۰