برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۱۴۷

	سخن بشنو از من تو ای شه نخست			پس آنگه جهان زیر فرمان تست		۹۹۵
	تو گفتی که در جنگ افراسیاب			مر آن تیز لشکر بدآن روی آب
	بمانید تا او بیآید بجنگ			که او خود شتاب آورد بی درنگ
	ببودیم تا جنگ جوید درست			در آشتی او کشاد از نخست
	کسی کآشتی جوید وسور وبزم			نه نیکو بود پیش رفتن برزم
	ودیگر که پیمان شکن نیز شاه			نباشد پسندیدهٔ نیکخواه		۱۰۰۰
	سیاوش چو پیروز گشتی برزم			ندیدی ازین پیشتر روی بزم
	چه جستی تو از تاج وتخت ونگین			تن آسانی وگنج ایران زمین
	همه یافتی جنگ خیره مجوی			دل روشنت بآب دیده مشوی
	گر افراسیاب این سخنها که گفت			بپیمان شکستن بخواهد نهفت
	هم از جنگ جستن نگشتیم سیر			بجایست شمشیر وچنگال شیر		۱۰۰۵
	تو بر تخت زر با سیاوخش راد			بایران بباشید خندان وشاد
	ززابل بران من اندک سپاه			نمانم بتوران سر تخت وگاه
	بگرز نبردی بر افراسیاب			کنم تیره گون تابش آفتاب
	میان من واو بسی رزم بود			مگر کم بخواهد دگر آزمود
	زفرزند پیمان شکستن مخواه			مگر آنچه اندر خورد گناه		۱۰۱۰
	نهانی چرا گفت باید سخن			سیاوش زپیمان نگردد زبن
	ازین کار کاندیشه کردست شاه			برآشوبد آن نامور پیشگاه
	مکن بخت فرزند خود را دژم			نه بینی دل خویش زین پس خرم

فرستادن کاؤس رستم را بسیستان

	چو بشنید کاؤس شد پر زخشم			برآشفت از آن کار ونکشاد چشم
	برستم چنین گفت شاه جهان			که ایدون نماند سخن در نهان		۱۰۱۵
	که این در سر او تو افگندهٔ			چنین بیخ کین از دلش کندهٔ

۱۴۱