برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۱۱۲

از ویکی‌نبشته
این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
  زمانی همی با دل اندیشه کرد بکوشید تا دل بشوید زگرد  ۱۸۰
  گمانی چنان کرد کورا پدر پژوهد همیتا چه دارد بسر  
  که بسیار دان بود وچهره زبان هشیوار وبینا دل وبد گمان  
  همی گفت با خویشتن این بدست زسودابه این گفت وگو آمدست  
  که گر من شوم در شبستان اوی زسودابه یابم بسی گفتگوی  
  سیاوش چنین داد پاسخ که شاه مرا دادا فرمان وتخت وکلاه  ۱۸۵
  از آنجایگه کآفتاب بلند گراید کند خاکرا ارجمند  
  چو تو شاه ننهاد بر سر کلاه بخوبی ودانش به آئین وراه  
  مرا موبدان باید وبخردان بزرگان وکار آزموده ردان  
  وگر نیزه وگرز وتیر وکمان بپیچیدن اندر صف بدگمان  
  وگر تخت شاهی آئین بار وگر بزم رود ومی ومیگسار  ۱۹۰
  چه آموزش اندر شبستان شاه بدانش زنان کی نمایند راه  
  ورایدون که فرمان شاه این بود مرا پیش او رفتن آئین بود  
  بدو گفت شاهی ای پسر شاد باش همیشه خردرا تو بنیاد باش  
  سخن کم شنیدم بدین نیکوئی فزاید همی مغز کین بشنوی  
  مدار ایچ اندیشهٔ بد بدل همی شادی آرای وغم بر گسل  ۱۹۵
  ببین تو همی کودکانرا یکی مگر شادمانه شوند اندکی  
  سیاوش چنین گفت کز بامداد بیآیم کنم هر چه شه کرد یاد  
  من اینک به پیش تو استاده ام دل وجان بفرمان تو داده ام  
  برآنسان روم کم تو فرمان دهی تو شاه جهانداری ومن رهی  

آمدن سیاوش بنزد سودابه

  یکی مرد بد نام او هیربند زدوده دل ومغز وجانش زبد  ۲۰۰
  که بتخانه را هیچ نگذاشتی کلید در پرده او داشتی  
۱۰۶