برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۸۶

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
  چو دشمنش گیری نمایدت مهر وگر دوست خوانی نیندیش چهر  
  یکی پند گویم ترا من درست دل از مهر گیتی ببایدت شست  ۵۶۵
  سیه داغ دل شاه با های و هوی سوی باغ ایرج نهادند روی  
  بروزی کجا جشن شاهان بدی ورا بیشتر جشنگاه آن بدی  
  فریدون سر شاه پور جوان بیآمد ببر برگرفته نوان  
  برآن تخت شاهنشهی بنگرید سر شاهرا نیز بی تاج دید  
  سر حوض شاهی و سرو سهی درختی گلنشان و بید وبهی  ۵۷۰
  برافشاند سر تخت خاک سیاه بگیران برآمد فغان سیاه  
  همی کرد هوی و همی کند موی همی ریخت اشک و همی خست روی  
  میانرا بزتار خونین ببست فگند آتش اندر سرای نشست  
  گلستانش برکند و سروان بسوخت بپکبارگی چشم شادی بدوخت  
  نهاده سر ایرج اندر کنار سر خویش کرد سوی کردگار  ۵۷۵
  همی گفت که ای داور دادگر بدین بیگنه کشته اندر نگر  
  بخنجر سرش خسته در پیش من تتنش خورده شیران آن انجمن  
  دل هر دو بیداد از آنان بسوز که هرگز نه بینند جز تیره روز  
  بداغ جگرشان کنی آژده که بخشایش آرد بدیشان دده  
  همی خواهم ای داور کردگار که چندان امان یابم از روزگار  ۵۸۰
  که از تخم ایرج یکی نامور ببینم ابر کینه بسته کمر  
  چو این بیگنه را بریدند سر ببرّد سر آن دو بیدادگر  
  چو دیدم چنین ز آن سپس شایدم کجا خاک بالا بپیمایدم  
  برین گونه گریست چندان بزار همی تا گیا رستش اندر کنار  
  زمین بستر و خاک بالین اوی شده تیره روشن جهان بین اوی  ۵۸۵
  در بار بسته کشاده زبان همی گفت زار ای نبرده جوان  
  کس از تاجداران بر آنسان نمرد که تو مردی ای نام بردار گرد  
  سر ترا بریده بخوار اهرمن تنرا شده کام شیران کفن  
۸۲