برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۴۸

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
  نگوید سخن جز همه راستی نخواهد به داد اندرون کاستی  ۲۰۵
  ز بیم سپهبد همه راستان بر آن کار گشتند همداستان  
  بر آن محضر اژدها ناگزیر گواهی نبشتند برنا و پیر  
  هم آنگه یکایک ز درگاه شاه برآمد خروشیدن دادخواه  
  ستم دیده را پیش او خواندند بر نامدارانش بنشاندند  
  بدو گفت مهتر به روی دژم که بر گوی تا از که دیدی ستم  ۲۱۰
  خروشید زد دست بر سر ز شاه که شاها منم کاوهٔ دادخواه  
  بده داد من کآمدستم دوان همی نالم از تو برنج روان  
  اگر داد دادن بود کار تو بیفزاید ای شاه مقدار تو  
  ز تو بر من آمد ستم بیشتر زند بر دلم هر زمان نیشتر  
  ستم گر نداری تو بر من روا بفرزند من دست بردن چرا  ۲۱۵
  مرا بود هزده پسر در جهان از ایشان یکی مانده است این زمان  
  ببخشای بر من یکی در نگر که سوزان شود هر زمانم جگر  
  شها من چه کردم یکی باز گوی و گر بی‌گناهم بهانه مجوی  
  بحال من ای تاجور در نگر میفزای بر خویشتن دردسر  
  مرا روزگاری چنین کوژ کرد دلی بی امید و سری پر ز درد  ۲۲۰
  جوانی نماندست و فرزند نیست بگیتی چو فرزند پیوند نیست  
  ستمرا میان و کرانه بود همیدون ستمرا بهانه بود  
  بهانه چه داری تو بر من بیار که بر من سگالی بد روزگار  
  یکی بی زیان مرد آهنگرم ز شاه آتش آید همی بر سرم  
  تو شاهی و گر اژدها پیکری بباید بدین داستان داوری  ۲۲۵
  اگر هفت کشور بشاهی تراست چرا رنج و سختی همه بهر ماست  
  شماریت با من بباید گرفت بدان تا جهان ماند اندر شکفت  
  مگر کز شمار تو آید پدید که نوبت ز گیتی بمن چون رسید  
  که مارانت را مغز فرزند من همی داد باید بهر انجمن  
۴۴