برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۲۷۰

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
  چنین برز وبالا واین کارکرد نه خوب است با دیو پیکار کرد  
  از آن بگذری سنگ لاخ است ودشت که آهو بر آن نیارد گذشت  
  کزو بگذری رود آب است پیش که پهنای او از دو فرسنگ بیش  
  کنارنگ دیوی نگهبان اوی همه نرّه دیوان بفرمان اوی  ۵۲۰
  وز آن روی بزگوش با نرم پای چو فرسنگ سیصد کشاده سرای  
  زبزگوش تا شهر مازندران رهی زشت وفرسنگهای گران  
  پراگنده در پادشاهی سوار همانا که هستش هزاران هزار  
  چنان لشکری با سلچ و درم نه بینی ازیشان یکیرا دژم  
  زپیلان جنگی هزار ودویست کزیشان بشهر اندرون جای نیست  ۵۲۵
  تو تنها تنی واگر زآهنی بسائی بسوهان آهرمنی  
  بخندید رستم بگفتار اوی بدو گفت اگر با منی راه جوی  
  ببینی کزین یکتن پیلتن چه آید بدآن نامدار اهرمن  
  بنیروی یزدان پیروزگر ببخت و بشمشیر و تیغ و هنر  
  چو بینند تاو بر ویال من بجنگ اندرون زخم گوپال من  ۵۳۰
  بدرّد پی وپوست شان از نهیب عنانرا ندانند باز ار رگیب  
  بدآن سو کجا هست کاؤس کی کنون راه بنمای وبردار پی  
  بگفت این وبنشست بر رخش شاد دوان بود اولاد مانند باد  
  نیآسود تیره شب وپاک روز همی راند تا پیش کوه اسپروز  
  بدآنجا که کاؤس لشکر کشید زدیو وزجادو بدو بد رسید  ۵۳۵
  چو یک نیمه بگذشت از تیره شب خروش آمد از دشت و بانگ جلب  
  بمازندران آتش افروختند بهر جای شمعی همی سوختند  
  تهمتن به اولاد گفت آن کجاست که آتش بر آمد زچپ وزراست  
  در شهر مازندران است گفت که بر شب دو بهره نیارند خفت  
  بدآن جایگه باشد ارژنگ دیو که هزمان برآید غرنگ وغریو  ۵۴۰
  بخفت آن زمان رستم جنگ جوی چو خورشید تابنده بنمود روی  
۲۶۶