برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۲۶۸

	کجا او سراپای آهرمنست			وگر اژدها خفته در جوشن ات
	برفتم که اسپش برانم زکشت			مرا خود به اسپ وبکشته نهشت
	مرا دید وبر جست ویافه نگفت			دو گوشم بکند و همانجا بخفت		۴۷۰
	همی گشت اولاد در مرغزار			ابا نامداران زبهر شکار
	چو از دشتبان آن سخنها شنید			بنخچیرگه بر پی شمشیر دید
	عنانرا بپیچد با سرکشان			بدآنسو که بود از تهمتن نشان
	که تا بنگرد کو چه مردست خود			ابا او زبهر چه کردست بد
	چو آمد بتنگ اندرون جنگجوی			تهمتن سوی رخش بنهاد روی		۴۷۵
	نشست از بر زین وبرّنده تیغ			کشید و بیآمد چو غرّنده میغ
	رسیدند پس یک بدیگر فراز			ابا یک دگر بر کشادند راز
	بدو گفت اولاد نام تو چیست			چه مردی که شاه و پناه تو کیست
	نبایست کردن بدین سو گذر			ره نرّه شیران پر خاشخر
	چرا گوش این دشتبان کندهٔ			همان اسپ در کشت افگندهٔ		۴۸۰
	همیدون جهان بر تو سازم سیاه			ابر خاک آرم ترا این کلاه
	چنین گفت رستم که نام من ابر			اگر ابر باشد بجنگ هزبر
	همه نیزه وتیغ بار آورد			سرانرا سر اندر کنار آورد
	بگوش تو گر نام من بگذرد			دم جان وخون دلت بفسرد
	نیآمد بگوشت بهر انجمن			کمند وکمان گو پیلتن		۴۸۵
	هر آن مام کو چون تو زاید پسر			کفن دوز خوانیمش ومویه گر
	تو با این سپه پیش من راندی			همی گوژ بر گنبد افشاندی
	نهنگ بلا بر کشیدی از نیان			بیآویخت از پیش زین خمّ خام
	چو شیر اندر آمد میان رمه			بکشت آنکه بودند گردش همه
	بیک زخم دو دو سر سرفراز			بینداخت از تن بکردار کار		۴۹۰
	سرانرا ززخمش بخاک آورید			سر سرکشان زیر پی گسترید
	شکسته شد آن لشکر از پهلوان			گریزان برفتند وتیره روان

۲۶۴