برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۲۵۴

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
  چو از شاه بشنید زال این سخن ندید ایچ پیدا سرشرا زبن  
  بدو گفت شاهی وما بنده ایم بدلسوزگی با تو گوینده ایم  
  اگر داد گوئی همی یا ستم برای تو باید زدن گام ودم  
  از اندیشه من دل بپرداختم سخن هرچه دانستم انداختم  ۱۴۵
  نه مرگ از تن خویش بتوان سپوخت نه چشم زمان کس بسوزن بدوخت  
  بپرهیز هم کس نجست نیاز جهانجوی ازین سه نیابد جواز  
  که روشن جهان بر تو فرخنده باد مبادا که پند من آیدت یاد  
  پشیمان مبادی زکردار خویش تر باد روشن دل ودین وکیش  
  سبک شاه را زال پدرود کرد دل از رفتنش پر غم ودود کرد  ۱۵۰
  برون آمد از پیش کاؤس شاه شده تیره بر چشم او هور وماه  
  برفتند با او بزرگان نیو چو طوس وچو گودرز وبهرام وگیو  
  بزال آنگهی گفت گیو از خدای همیخواستم تا بود رهنمای  
  بجائی که کاؤس را دسترس نباشد ندارم من اورا بکس  
  زتو دور باد آز ومرگ و نیاز مبادا بتو دست دشمن دراز  ۱۵۵
  بهر سو که آئیم واندر شویم جز از آفرینت سخن نشنویم  
  پس از کردگار جهان آفرین بتو دارد امّید ایران زمین  
  زبهر گوان رنج بر داشتی چنین راه دشوار بگذاشتی  
  سراسر گرفتندش اندر کنار ره سیستانرا بر آراست کار  

رفتن کاؤس بمازندران

  چو زال سپهبد زپهلو برفت دمادم سپه روی بنهاد وتفت  ۱۶۰
  بطوس وبگودرز بفرمود شاه کشیدن سپه سر نهادن براه  
  چو شب روز شد شاه وکنداوران نهادند سر سوی مازندران  
  بمیلاد بسپرد ایران زمین کلید در گنج و تاج ونگین  
  بدو گفت اگر دشمن آید پدید ترا تیغ کینه نباید کشید  
۲۵۰