این برگ همسنجی شدهاست.
مرار زیبد اندر جهان برتری | نیارد زمن جست کس داوری | ۲۰ | ||||
همیخورد باده همیگفت شاه | ازو خیره ماند سران سپاه | |||||
چو رامشگری دیو زی پرده دار | بیآمد که خواهد بر شاه باز | |||||
چنین گفت کز شهر مازندران | یکی خوش نوازم زرامشگران | |||||
اگر در خورم بندگی شاه را | کشاید بر تخت خود راه را | |||||
برفت از در پرده سالار بار | بیآمد خرامان بر شهریار | ۲۵ | ||||
بگفتش که رامشگری بر درست | ابا بربط ونغز رامشگرست | |||||
بفرمود تا پیش او تاختند | بر رود سازانش بنشاختند | |||||
ببربط چو بایست بر ساخت رود | برآورد مازندرانی سرود | |||||
که مازندران شهر ما یاد باد | همیشه بر وبومش آباد باد | |||||
که در بوستانش همیشه گلست | بکوه اندرون بابه وسنبلست | ۳۰ | ||||
هوا خوشگوار وزمین پر نگار | نه گرم ونه سرد وهمیشه بهار | |||||
نوازنده بلبل بباغ اندرون | گرازنده آهو براغ اندرون | |||||
همیشه نیآساید از جست وجوی | همه ساله هر جای رنگست وبوی | |||||
گلابست گوئی بجویش روان | همی شاد گردد زبویش روان | |||||
دی وبهمن وآذر وفرودین | همیشه پر از لاله بینی زمین | ۳۵ | ||||
همه سالار خندان لب جویبار | بهر جای باز شکاری بکار | |||||
سراسر همه کشور آراسته | زدینار ودیبا واز خواسته | |||||
بتان پرستنده با تاج زر | همان نامداران زرّین کمر | |||||
کسی کاندر آن بوم آباد نیست | بکام از دل وجان خود شاد نیست | |||||
چو کاؤس بشنید ازو این سخن | یکی تازه اندیشه افگند بن | ۴۰ | ||||
دل ورزم جویش ببست اندر آن | که لشکر کشد سوی مازندران | |||||
چنین گفت با سرفرازان رزم | که ما دل نهادیم یکسر ببزم | |||||
اگر کاهی پیشه گیرد دلیر | نگردد از آسودن وگاه سیر | |||||
من از جم وضحّاک واز کیقباد | فزونیم ببخت وبفرّ ونژاد |
۲۴۵