برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۲۴۲

	تو دانی به از آگهیست			میان شنیدن سراسر تهیست
	ترا جنگ ایران چو بازی نمود			زبازی سپهرا درازی فزود
	از امروز کارت بفردا ممان			که داند که فردا چه گردد زمان
	گلستان کامروز باشد ببار			چو فردا چنی گل نیآید بکار		۱۲۰
	نگر تا چه مایه ستام بزر			همان ترک زرّین و زرّین سپر
	همان تازی اسپان بزرّین لگام			همان تیغ هندی بزرّین نیام
	ازین بیشتر نامداران گرد			که باد اندر آمد بخواری ببرد
	چو کلباد وچون بارمان دلیر			که بودی شکارش همه نرّه شیر
	خزروان کجا زال بشکست خرد			نمودش بگرز گران دستبرد		۱۲۵
	شماساس کین بود لشکر پناه			که قارن بکشتش به آوردگاه
	جز این نامداران دگر ده هزار			فزون کشته آمد درین روزگار
	بتر زین همه نام وننگت شکست			شکستی که هرگز نشایدش بست
	گر از من سر نامور کشته شد			چو اغریرث پر هنر کشته شد
	جزای بد ونیکئ روزگار			در امروز وفردا گرفتن شمار		۱۳۰
	به پیش آمدندم همه سرکشان			پس پشت هر یک درفشی گوان
	بسی یاد داشتند از آن روزگار			دمان از پش ومن از آن زار وخوار
	کنون از گذشتند مکن هیچ یاد			سوی آشتی تاز با کیقباد
	گرت دیگر آید یکی آرزوی			بگرد اندر آید سپه چار سوی
	بیکدست رستم چو تابنده هور			ابا گرز وبا تیغ وبا فرّ وزور		۱۳۵
	بدست دگر قارن رزم زن			که چشمش ندیدست هرگز شکن
	سهدیگر چو کشواد زرّین کلاه			که آمد به آمل ببرد آن سپاه
	چهارم چو مهراب کابل خدای			کهه سالار شباهست با فرّ ورای

۲۳۸