برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۲۴۱

	سواری پدید آمد از پشت سام			که دستانش رستم نهادست نام
	بیآمد بسان نهنگ دژم			که گفتی جهانرا بسوزد بدم
	همی تاخت اندر فراز ونشیب			همی زد بگرز وبتیغ ورکیب
	زگرزش هوا شد پر از چاک چاک			نیرزد جانم بیک مشت خاک		۹۵
	همه لشکر ما بهم بر درید			کس اندر جهان این شکفتی ندید
	درفش مرا دید مر یک کران			بزین اندر افگند گرز گران
	چنان برگرفتم ززین خدنگ			که گفتی ندارم بیک پشّه سنگ
	کمربند بگسست وبند قبای			زچنگش فتادم همی زیر پای
	بدآن زور هرگز نباشد هزبر			دو پایش بخاک اندرون سر به ابر		۱۰۰
	سواران جنگی همه همگروه			کشیدندم از دست آن لخت کوه
	تو دانی که شاهی دل و چنگ من			دلیری و کردار وآهنگ من
	بدست وی اندر یکی پشّه ام			وز آن آفرینش پراندیشه ام
	یکی پیلتن دیدم وشیر جنگ			نه هوش ونه دانش نه رای ونه سنگ
	عنانش سپرده بدآن پیل مست			همش رود وهم غار وهم راه پست		۱۰۵
	همانا که گوپال بیش از هزار			زدندش بر آن پیکر نامدار
	تو گفتی که از آهنش کرده اند			بسنگ وبرویش برآورده اند
	چه دریاش پیش وچه کوهش همان			چه درّنده پیل وچه شیر دمان
	همی تاخت یکسان چو یوز شکار			ببازی همی آمدش کارزار
	چنو گر بدی سام را دستبرد			زترکان نماندی سرافراز گرد		۱۱۰
	جز از آشتی جستنت رای نیست			که با او سپاه ترا پای نیست
	جهانجوی وپشت سپاهت منم			بدشواری اندر پناهت منم
	نماندست با او مرا تاب هیچ			برو رای زن آشتی را بسیچ
	زمینی کجا آفریدون گرد			بدآنگه بتور دلاور سپرد
	بتو داده بودند وبخشیده راست			ترا کین کشیدن نبایست خواست		۱۱۵
	از آن گر بگردیم وجنگ آوریم			جهان بر دل خویش تنگ آوریم

۲۳۷