برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۲۳۲

	زترکان بسی بد طلایه براه			رسیدند در رستم کینه خواه		۱۶۵
	بر آویخت با نامداران جنگ			یکی گرزهٔ گاوپیکر بچنگ
	برآورد گرز وبرآمد بجوش			همی گوفت گرز وهمی زد خروش
	رمید از دل ترک یکباره هوش			ببازو بسی گشت بی تاو وتوش
	دلیران توران برآویختند			سرنجام از رزم بگریختند
	نهادند سر سوی افراسیاب			همه دل پر از خون ودیده پر آب		۱۷۰
	بگفتند اورا همه بیش وکم			سپهبد شد از کار ایشان دژم
	بفرمود تا نزد او شد قلون			زترکان دلیری گوی پر فسون
	بدو گفت بگزین زلشکر سوار			وز ایدر برو تا در شهریار
	دلیر وخردمند وهشیار باش			بپاس اندرون سخت بیدار باش
	که ایرانیان مردم ریمنند			همی ناگهان بر طلایه زنند		۱۷۵
	برون آمد از نزد خسرو قلون			به پیش اندرون مردم رهنمون
	سر راه بر نامداران ببست			بمردان جنگی بپیلان مست
	وز آن روی رستم دلیر وگزین			بپیمود زی شاه ایران زمین
	زیک میل ره تا به البرز کوه			یکی جایگه دید بس باشکوه
	درختان بسیار وآب روان			نشستنگه مردم نوجوان		۱۸۰
	یکی تخت بنهاده نزدیک آب			برو ریخته مشکناب و گلاب
	جوانی بکردار تابنده ماه			نشسته بر آن تخت در سایه گاه
	رده برکشیده بسی پهلوان			برسم بزرگان کمر بر میان
	بیآراسته مجلس شاهوار			بسان بهشتی برنگ ونگار
	چو دیدند مر پهلوانرا براه			پذیره شدندش از آن جایگاه		۱۸۵
	بگفتند که ای پهلو نامور			نشاید از آن جای کردن گذر
	که ما میزبان وتو مهمان ما			فرود آی اینجا بفرمان ما
	بدآن تا بمی دست شادی بریم			بیاد رخ نامور می خوریم
	تهمتن بدیشان چنین گفت باز			که ای نامداران گردن فراز

۲۲۸