این برگ همسنجی شدهاست.
تو گفتی زمانه سر آید همی | هوا زی ابر اندر آمد همی | |||||
ببایست برگشتن از رزمگاه | که مانده بد وشب شد سیاه | ۲۴۰ | ||||
برآسود پس لشکر از هر دو سوی | برفتند روز دوم جنگ جوی |
رزم افراسیاب با نوذر دیگر بار
رده بر کشیدند ایرانیان | چنان چون بود ساز جنگ کیان | |||||
بغرّید کوس وبنالید نای | تو گفتی زمین اندر آمد زجای | |||||
چو افراسیاب آن سپهرا بدید | بیآمد برابر صغی برکشیدند | |||||
چنان شد زگرد سواران جهان | که خورشید گفتی شد اندر نهان | |||||
دهاده برآمد زهر گروه | بیابان نبد هیچ پیدا زکوه | |||||
از آنسان سپه هم در آویختند | چو رود روان خون همی ریختند | |||||
بهر سو که قارن شدی رزمخواه | فرو ریختی خون از آن رزمگاه | |||||
کجا خاستی گرد افراسیاب | همه خون شدی دشت جو رود آب | |||||
سرنجام نوذر زقلب سپاه | بیآمد بنزدیک او کینه خواه | ۲۵۰ | ||||
چنان نیزه بر نیزه انداختند | سنان یک بدیگر برافراختند | |||||
که بر هم نپیچند از آن گونه مار | جهانرا نبود اینچنین یادگار | |||||
چنین تا شب تیره آمد بتنگ | برو چیره شد دست پور پشنگ | |||||
از ایرانیان بیشتر خسته شد | وز آن روی پیکار پیوسته شد | |||||
ببیچارگی روی برگاشتند | بهامون پراکنده بگذاشتند | ۲۵۵ | ||||
دل نوذر از غم پر از درد بود | که تاجش از اختر پر از گرد بود | |||||
چو از دشت بنشست آوای کوس | بفرمود تا پیش او رفت طوس | |||||
بشد طوس وکستهم با او بهم | لبان پر زباد وروان پر زغم | |||||
بگفت آن که در دل مرا درد چیست | همی گفت چنیدی وچندی گریست | |||||
از اندرز فرّخ پدر یاد کرد | پر از خون جگر لب پر از باد کرد | ۲۶۰ | ||||
کجا گفته بودش که از ترک وچین | سپاهی بیآبد به ایران زمین |
۲۰۲