برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۱۹۱

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
  فروماند رستم چو زآن گونه دید زراه شکفتی لب اندر گزید  
  چنین گفت با نامور سرکشان کزین گونه هرگز که دارد نشان  
  همانا بکان اندرون زر نماند بدریا درون نیز گوهر نماند  
  که ایدون همیشه زر آورده اند بدین جایگه درّ بگستره اند  

فیروزنامه نوشتن رستم بزال

  یکی نامه بنوشت نزد پدر زکار وزکردار خود سر بسر  ۱۹۳۵
  نخست آفریت بر خداوند هور خداوند مار وخداوند مور  
  خداوند ناهید وبهرام ومهر خداوند این برکشیده سپهر  
  وزو آفرین بر سپهدار زال یل زابلی پهلو بی همال  
  پناه گوان پشت ایرانیان فروزندة اختر کاویان  
  نشاننده شاه وستاننده گاه روان گشته فرمانش چون هور وماه  ۱۹۴۰
  بفرمان رسیدم بکوه سپند چه کوهی بسان سپهر بلند  
  بپایان آن کوه فرود آمدم همانگه زمهتر درود آمدم  
  بفرمان مهتر بر آراستم برآمد بر آنسان که من خواستم  
  شب تیره با نامداران جنگ بدژ در یکی را ندادم درنگ  
  چه کشته چچه خسته چه بگریخته زتن ساز کینه فرو ریختند  ۱۹۴۵
  همانا که خروار پانصد هزار بود نقرهٔ خام وزرّ عیار  
  زپوشیدنی وزگستردنی زهر چیز که آن باشد آوردنی  
  همانا شمارش نداند کسی زماه وزروز از شکارد بسی  
  کنون تا چه فرمان دهد پهلوان که فرخنده پی باد وروشن روان  
  فرستاده آمد چو باد دمان رسانید نامه بر پهلوان  ۱۹۵۰
  سپهبد چو نامه فرو خواند گفت که با نامور آفرین باد جفت  
  زمژده چنان شاد باش پهلوان تو گفتی که خواهد شدن باز جوان  
  یکی پاسخ نامه افگند بن بگفت اندرو در فراوان سخن  
۱۸۷