برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۱۸۸

	چهارست فرسنگ بالای اوی			همیدون چهارست پهنای اوی
	پر از سبزه وآب ودیبا وزر			بسی اندرو مردم وجانور
	درختان بسیار وآب ودیبا وزر			کسی خود ندیدست ازین گونه مرز		۱۸۶۰
	زهر پیشه کار وزهر میوه دار			درو آفریدست پروردگار
	یکی راه در وی دری ساختند			بسان سپهری بر افراختند
	نریمان که گوی از دلیران ببرد			بفرمان شاه آفریدون گرد
	بسوی حصار اندر آورد پای			در آن راه ازو گشت پردخته جای
	شب وروز بودی برزم اندرون			همیدون گهی چاره گاهی فسون		۱۸۶۵
	بماند اندرآن رزم سالی فزون			سپه اندرون وسپهبد برون
	سرنجام سنگی بینداختند			جهانرا زپهلو بپرداختند
	سپه بی سپهدار گشتند باز			بنزدیکئ شاه گردن فراز
	چو آگاهی آمد بسام دلیر			که شیر دلاور شد از رزم سیر
	خروشید وبسیار زاری نمود			همی هر زمان نالهٔ بر فزود		۱۸۷۰
	بیک هفته می بود با سوگ ودرد			سر هفته پهلو سپه گرد کرد
	بسوی حصار دژ اندر کشید			بیابان وبیره سپه گسترید
	نشست اندر آنجا بسی سال وماه			سوی بارهٔ دژ ندانست راه
	زدروازة دژ یکی تن برون			نیآمد همیدون نرفت اندرون
	که حاجت نبدشان بیک پرّگاه			اگرچه که ره بسته شد سال وماه		۱۸۷۵
	سرنجام نومید برگشت سام			زخون پدر نارسیده بکام
	ترا ای پسر گاه آمد کنون			که سازی یکی چارهٔ پر فسون
	روی شاد دل با یکی کاروان			بدآنسان که نشناسدت دیدبان
	تن خود بکوه سپند افگنی			بن وبیخ آن بدرگان بر کنی
	که اکنون نداند کسی نام تو			زرفتن برآید مگر کام تو		۱۸۸۰
	بدو گفت رستم که فرمان کنم			مر این درد را زود درمان کنم
	بدو گفت زال ای پسر هوشدار			هر آنچت بگویم زمن گوش دار

۱۸۴