برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۱۷۱

	به سالی ده ودو بود ماه نو			چو شاه نوآئین ابر کاه نو		۱۴۴۵
	بسی روز مهرا سر آید شمار			برین سان بود گردش روزگار
	کنون آن که گفتی زکار دو اسپ			فروزان بکردار آذرگشسپ
	سپید وسیاهست هر دو زمان			پس یکدگر تیز هر دو روان
	شب وروز باشد که میبگذرد			دم چرخ بر ما همی بشمرد
	نیابند مر یکدگر را بتگ			دوان همچو نخچیر از پیش سگ		۱۴۵۰
	ودیگر که گفتی از آن سی سوار			کجا بر گذشتند بر شهریار
	شمار مه نو برین گونه دان			چنین کرد فرمان خدای جهان
	نگفتی سخن جز زنقصان ماه			که یک شب کم آید همی گاه گاه
	کنون از نیام این سخن بر کشیم			زدو سرو کآن مرغ دارد نشیم		۱۴۵۵
	زبرج بره تا ترازو جهان			همی تیرگی دارد اندر نهان
	چو زین باز گردد بماهی شود			بدآن تیرگی وسیاهی شود
	دو سرو آن دو بازوی چرخ بلند			کزوئیم شادان ازو مستمند
	برو مرغ پرّان تو خورشید دان			جهانرا بدو بیم وامّید دان
	دگر شارسان از بر کوهسار			سرای درنگست وجای شمار		۱۴۶۰
	همین خارسان این سرای سپنج			که هم ناز ودردست وهم رنج وگنج
	همی دم زدن بر تو بر بشمرد			هم او بر فزاید وهم بشکرد
	برآید یکی باد با زلزله			زگیتی برآید خورش وخله
	همه رنج ما مانده با خارسان			گذر کرد باید سوی شارسان
	کسی دیگر از رنج ما بر خورد			نماند برو نیز وهم بگذرد		۱۴۶۵
	چنین رفت از آغاز یکسر سخن			همین باشد واین نگردد کهن
	اگر توشه مان نیکنامی بود			روان مان بدآن سر گرامی بود
	وگر آز ورزیم وپیچان شویم			پدید آید آنگه که بیجان شویم
	گر ایوان ما سر بکیوان درست			از آن بهرهٔ ما یکی چادرست

۱۶۷