برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۱۶۶

	که من خویش ضحّاکم ای پهلوان			زن گرد مهراب روشن روان
	همان مام رودابة ماه روی			که دستان همی جان فشاند بروی
	همه دودمان نزد یزدان پاک			شب تیره تا بر کشد روز چاک
	همه بر تو خوانیم وزال آفرین			همان بر جهاندار شاه زمین
	کنون آمدمد تا هوای تو چیست			بکابل ترا دشمن ودوست کیست		۱۳۳۰
	اگر ما گنه کار وبد گوهریم			بدین پادشاهی نه اندر خوریم
	من اینک به پیش تو ام مستمند			بکش کشتنی بستنی را ببند
	دل بیگناهان کابل مسوز			کزین تیرگی اندر آید بروز
	سخنها چو بشنید ازو پهلوان			زنی دید با رای وروشن روان
	برخ چو بهار وببالا چو سرو			میانی چو غرور وبرفتن تذرو		۱۳۳۵
	چنین داد پاسخ که پیمان من			درستست اگر بگسلد جان من
	تو با کابل وهرکه پیوند تست			بمانید شادان دل وتن درست
	بدین نیز همداستانم که زال			بگیتی چو رودابه جوید همال
	شما گرچه از گوهر دیگرید			همان تاج واورنگ را در خورید
	چنینست گیتی وزین ننگ نیست			ابا کردگار جهان جنگ نیست		۱۳۴۰
	چنان آفریند که آیدش رای			وماندیم ومانیم با های های
	یکی در فراز ویکی در نشیب			یکی با فروزنی یکی با نهیب
	یکی از فروزنی دل آراسته			زکمّی دل دیگری کاسته
	سرنجام هر دو بخاک اندرست			که هر گوهری کشتة گوهریست
	بکوشم کنون از پی کار تو			از این لابه ونالة زار تو		۱۳۴۵
	یکی نامه با لابة دردمند			نبشتم بنزدیک شاه بلند
	بنزد منوچهر شد زال زرّ			چنان شد که گوئی برآورد پرّ
	بزین اندر آمد چو باد بر دمید			همان نعل اسپش زمین بر درید
	برین زال را شاه پاسخ دهد			چو خندان شود رای فرّخ نهد
	که پروردة مرغ بیدل شدست			از آب مژه پای در گل شدست		۱۳۵۰

۱۶۲