این برگ همسنجی شدهاست.
خم اندر خم و مار بر مار بر | بر آن غبغبش تار بر تار بر | |||||
فرو هشت گیسو از آن کنگره | بدل زال گفت این کمندی سره | |||||
پس از باره رودابه آواز داد | که ای پهلوان بچّهٔ گرد زاد | |||||
کنون زود برتاز و برکش میان | بر شیر بگشای و چنگ کیان | |||||
بگیر این سیه گیسو از یک سوم | ز بهر تو باید همی گیسویم | ۶۵۵ | ||||
نگه کرد زال اندر آن ماه روی | شگفت آمدش زآنچنان گفتگوی | |||||
بسائید مشکین کمندش ببوس | که بشنید آواز بوسش عروس | |||||
چنین داد پاسخ که این نیست داد | بدین روز خورشید روشن مباد | |||||
که من خیره را دست بر جان زنم | برین حسته دل تیر پیکان زنم | |||||
کمند از رهی بستد و داد خم | بیفگند بالا نزد هیچ دم | ۶۶۰ | ||||
بحلقه درآمد سر کنگره | برآمد ز بن تا بسر یکسره | |||||
چو بر بام آن باره بنشست باز | بیآمد پری روی و بردش نماز | |||||
گرفت آنزمان دست دستان بدست | برفتند هر دو بکردار مست | |||||
فرود آمد از بام کاخ بلند | بدست اندرون دست شاخ بلند | |||||
سوی خانهٔ زرنگار آمدند | بدآن مجلس شاهوار آمدند | ۶۶۵ | ||||
بهشتی بد آراسته پر ز نور | پرستنده بر پای بر پیش حور | |||||
شگفت اندر آن مانده بد زال زر | بدآن روی و آن موی و آن زیب و فر | |||||
ابا باره با طوق و با گوشوار | ز دینار و گوهر چو باغ بهار | |||||
دو رخساره چون لاله اندر سمن | سر جعد زلفش شکن بر شکن | |||||
همان زال با فرّ شاهنشهی | نشسته بر ماه با فرّهی | ۶۷۰ | ||||
حمایل یکی دشنه اندر برش | ز یاقوت سرخ افسری بر سرش | |||||
ز دیدنش رودابه می نآرمید | بدو دیده در وی همی بنگرید | |||||
بدآن شاخ و بال و بدآن فر و برز | که خارا چو خار آمدی زو بگرز | |||||
فروغ رخشرا که جان بر فروخت | درو بیش دید و دلش بیش سوخت | |||||
همی بود بوس و کنار و نبید | مگر شیر کو گور را نشکرید | ۶۷۵ |
۱۳۴