این برگ همسنجی شدهاست.
بدیبای چینی بیآراستند | طبقهای زرّین بپیراستند | |||||
می و مشک برآمیختند | عتیق و زبرجد فرو ریختند | |||||
بنفشه گل و نرگس و ارغوان | سمن شاخ و سوسن بدیگر کران | ۶۳۰ | ||||
همه زرّ و پیروزه بد جام شان | بروشن گلاب اندر آشام شان | |||||
از آن خانهٔ دخت خورشید روی | برآمد همی تا بخورشید بوی |
رفتن زال بنزد رودابه
چو خورشید تابنده شد ناپدید | در حجره بستند و گم شد کلید | |||||
پرستنده شد سوی دستان سام | که شد ساخته کار بگذار گام | |||||
سپهبد سوی کاخ بنهاد روی | چنان چون بود مردمی جفت جوی | ۶۳۵ | ||||
برآمد سپه چشم گلرخ ببام | چو سرو سهی بر سرش ماه تام | |||||
چو از دور دستان سام سوار | پدید آمد این دختر نامدار | |||||
دو بیجاده بگشاد و آواز داد | که شاد آمدی ای جوان مرد زاد | |||||
درود جهان آفرین بر تو باد | خم چرخ گردان زمین تو باد | |||||
پرستنده خرّم دل و شاد باد | چنانی سراپای کو کرد یاد | ۶۴۰ | ||||
پیاده بدینسان ز پرده سرای | برنجیدت آن خسروانی دو پای | |||||
سپهبد چو از باره آوا شنید | نگه کرد خورشید رخرا بدید | |||||
شده بام ازو گوهر تابناک | ز تاب رخش سرخ یاقوت خاک | |||||
چنین داد پاسخ که ای ماه چهر | درودت ز من آفرین از سپهر | |||||
چه مایه شبان دیده اندر سماک | خروشان بدم پیش یزدان پاک | ۶۴۵ | ||||
همی خواستم تا خدای جهان | نماید بمن رویت اندر نهان | |||||
کنون شاد گشتم به آواز تو | بدین چرب گفتار با ناز تو | |||||
یکی چارهٔ راه دیدار جوی | چه باشی تو بر باره و من بگوی | |||||
پری چهر گفت و سپهبد شنود | ز سر شعر شبگون همی بر کشود | |||||
کمندی گشاد او ز گیسو بلند | که از مشک از آنسان نپیچی کند | ۶۵۰ |
۱۳۳