برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۱۲۲

	ز سهم وی و بویهٔ پور خویش			خرد در سرم جای نگرفت پیش		۲۶۵
	به پیش من آورد چون دایهٔ			که از مهر باشد ورا مایهٔ
	زبانم برو بر ستایش گرفت			بسیمرغ بردم نماز ای شگفت
	بمن ماند فرزند و خود بازگشت			ز فرمان یزدان نشاید گذشت
	من آوردمش نزد شاه جهان			همه آشکارا بکردم نهان

بازگشتن زال بر زابلستان

	بفرمود پس شاه تا موبدان			ستاره شناسان و هم بخردان		۲۷۰
	بجویند تا اختر زال چیست			بر آن اختر از بخت سالار کیست
	چو گیرد بلندی چه خواهد بدن			همه داستانها بباید زدن
	ستاره شناسان و هم موبدان			گرفتند یکایک از اختر نشان
	بگفتند یا شاه دیهیم دار			که شادان بزی تا بود روزگار
	که او پهلوانی بود نامدار			سرافراز و هشیار و گرد و سوار		۲۷۵
	چو بشنید شاه این سخن شاد شد			دل پهلوان از غم آزاد شد
	یکی خلعت آراست شاه زمین			که کردند هر کس برو آفرین
	از اسپان تازی بزرّین ستام			ز شمشیر هندی بزرّین نیام
	ز دیبا و خزّ و ز یاقوت و زر			ز گستردنیهای بسیار مر
	غلامان رومی بدیبای روم			همه پیگر از گوهر و زرّ بوم		۲۸۰
	زبرجد طبقهای و پیروزه جام			چه از زرّ سرخ و چه از سیم خام
	پر از مشک و کافور و پر زعفران			همه پیش بردند فرمان بران
	همان جوشن و ترک و برگستوان			همان نیزه و گرز و تیر و کان
	همان تخت پیروزه و تاج زر			همان مهر یاقوت و زرّین کمر
	وزآنپس منوچهر عهدی نبشت			سراسر ستایش بسان بهشت		۲۸۵
	همه کابل و دنبر و مای و هند			ز دریای چین تا بدریای سند
	ز زابلستان تا بدریای بست			به آئین نبشتند عهدی درست

۱۱۸