صد و چهل و یکسال است و مدت سلطنت کیانیان یعنی از کیقباد تا سکندر هفتصد و سی و دو سال است و مدت سلطنت اشکانیان ملقب بطوائف الملوک دو صد سال است و مدت سلطنت ساسانیان یعنی از اردشیر بابکان تا یزدگرد پنجصد و یکسال است و هرچند در واقعات تاریخ چندان اعتبار ندارد اما ماخذ کتب تواریخ است ناچار انچه هست از مغتنمات روزگار است و اما از روی شاعریة چون همه فضلاء انام از خواص و عوام هم زبان‌اند که چنین کتاب در زبان فارسی کسی بنظم نکشیده لهذا مستغنی از توصیف و تعریف و انچه در افواه مردمان است که فردوسی از لغة عربی احتراز کرد محض غلط اگرچه بنسبة دیگر شعرا متعرض بلغة عرب کم شده تا هم بسیار آورد و چون درین کتاب لغات پهلوی و فارسی قدیم و محاورات و اصطلاحات نادره بسیار آمد مناسب آن دید که فرهنگ آنها از برهان قاطع و فرهنگ جهانگیری و مویدالفضلا و مدار الافاضل و فرهنگ سروری و کشف اللغات و بهار عجم و اصلاحات وارسته و شمسن اللغات و صراح برآورده در آخر جلد چهارم منطبع گرداند که گویا مفتاح گنجینه شاهوار است و چون بیان احوال فردوسی در دیباچه فضلا وقت بایسنغرخان بتفصیل تمام‌تر مذکور و دیگر همه مورخین درین باب خوشه چین آن خرمن پیشین هستند مناسب دید که درینجا
