برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۲۰۷

۱۲۱

	پریروی گفت سپهبد شنود			ز سر شعر گلنار بکشاد زود
	کمندی کشاد او ز سرو بلند			کس از مشک ز انسان نه پیچد کمند
	خم اندر خم و مار بر مار بر			بران غبغبش تار بر تار بر
	فرو هشت گیسو ازان کنگره			که یازید و شد تا به بُن یکسره
	پس از باره رودابه آواز داد			که ای پهلوان بچهٔ گرد زاد
	کنون زود برتاز و برکش میان			بر شر بکشای و چنگ کیان
	بگیر این سر گیسو از یک سویم			ز بهر تو باید همی گیسویم
	بدان پرورانیدم این تار را			که تا دست گیری کند یار را
	نگه کرد زال اندران ماه روی			شگفتی بماند اندران روی و موی
	بسائید مشکین کمندش ببوس			که بشنید آواز بوسش عروس
	چنین داد پاسخ که این نیست داد			چنین روز خورشید روش مباد
	که من دست را خیره در جان زنم			برین خسته دل نوک پیکان زنم
	کمند از رهی بستد و داد خم			بیفکند بالا نزد هیچ دم
	بحلقه درآمد سر کنگره			بر آمد ز بن تا بسر یکسره
	چو بر بام آن باره بنشست باز			بیامد پریروی و بردش نماز
	گرفت آنزمان دست دستان بدست			برفتند هر دو بکردار مست
	فرود آمد از بام کاخ بلند			بدست اندرون دست شاخ بلند
	سوی خانهٔ زرنگار آمدند			بدان مجلس شاهوار آمدند
	بهشتی بُد آراسته پر ز نور			پرستنده برپای درپیش حور
	شگفت اندران مانده بُد زال زر			بدان روی و بالا و آن موی و فر
	ابا یاره و طوق و با گوشوار			ز دیبای و گوهر چو باغ بهار
	دو رخساره چون لاله اندر چمن			سر جعد زلفش شکن بر شکن
	همان زال با فرّ شاهنشهی			نشسته بر ماه با فرّهی
	حمایل یکی دشنه اندر برش			ز یاقوت سرخ افسری بر سرش
	ز دیدنش رودابه می نارمید			بدزدیده در وی همی بنگرید
	بدان شاخ و یال و بدان فرّ و برز			که خارا چو خاک آمدی زو بگرز
	فروغ رخش را که جان برفروخت			درو بیش دیدی دلش بیش سوخت
	همی بود بوس و کنار و نبید			مگر شیر کو گور را نشکرید