برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۲۰۲

از ویکی‌نبشته
این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
۱۱۶
  شه نیم روز است و فرزند سام که دستانش خوانند شاهان بنام  
  نگردد فلک بر چنویک سوار زمانه نه‌بیند چنین نامدار  
  پرستنده با کودک ماه روی بخندید و گفتش که چونین مگوی  
  که ماهی است مهراب را در سرای بیک سر زشاه تو برتر بپای  
  ببالای ساج است و همرنگ عاج یکی ایزدی بر سر از مشک تاج  
  دو نرگس دژم ابروان پر ز خم ستون دو ابرو چو سیمین قلم  
  دهانش به تنگی دل مستمند سر زلف چون حلقهٔ پای بند  
  دو جادوش پر خواب و پر آبروی پر از لاله رخسار و پر مشک موی  
  نفس را مگر بر لبش راه نیست چو او در جهان نیز یکماه نیست  
  خرامان ز کابلستان آمدیم بر شاه زابلستان آمدیم  
  سزا باشد و سخت در خور بود که با زال رودابه همسر بود  
  پرستندگان هر یکی آشکار همی گفت از خوبی آن نگار  
  برین چاره تا آن لب لعل فام کنند آشنا با لب پور سام  
  چنین گفت با بندگان خوب چهر که با ماه خوب است رخشنده مهر  
  به پیوستگی چون جهان رای کرد دل هرکسی مهر را جای کرد  
  چو خواهد گسستن نبایدش گفت ببرد سبک جفت را او ز جفت  
  گسستنش پیدا و بستن نهان باین و بآن است خوی جهان  
  دلاور چو پرهیز جوید ز جفت بماند بآسانی اندر نهفت  
  بدان تاش دختر نباشد زبن نباید شنیدنش ننگ سخن  
  چنین گفت مر جفت را باز نر چو بر خایه بنشست و گسترد پر  
  کزین خایه گر مایه بیرون کنیم ز پشت پدر خایه بیرون کنیم  
  از ایشان چو برگشت خندان غلام بپرسید ازو نامور پور سام  
  که بود این که با توهمی راز گفت بباید تا با من همی باز گفت  
  که با تو چه گفت آنکه خندان شدی کشاده لب و سیم دندان شدی  
  بگفت آنچه بشنید با پهلوان ز شادی دل پهلوان شد جوان  
  چنین گفت با کودک ماه روی که رو آن پرستندگان را بگوی  
  که از گلستان یکزمان مگذرید مگر با گل از باغ گوهر برید  
  نباید شدن‌شان به سوی کاخ باز بدان تا پیامی فرستم براز