برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۱۵۵

۶۹

	ز تابوت زر تخته برداشتند			که گفتار او خیره پنداشتند
	ز تابوت چون پرنیان برکشید			بریده سر ایرج آمد پدید
	بیافتاد زاسپ آفریدون بخاک			سپه سر بسر جامه کردند چاک
	سیه شد رخان دیدگان شد سپید			که دیدن دگرگونه بودش امید
	چو خسرو بدان گونه آمد ز راه			چنین بازگشت از پذیره سپاه
	دریده درفش و نگونسار کوس			رخ نامداران برنگ آبنوس
	تبیره سیه کرده و روی پیل			پراکنده بر تازی اسپانش نیل
	پیاده سپهبد پیاده سپاه			پر از خاک سر برگرفتند راه
	خروشیدن پهلوانان بدرد			کنان گوشت بازو بران رادمرد
	مبر خود بمهر زمانه گمان			نه نیکو بود راستی از کمان
	بدین گونه گردد بما بر سپهر			بخواهد ربودن چو بنمود چهر
	چو دشمنش گیری نمایدت چهر			و گر دوست خوانی نه بینیش مهر
	یکی پند گویم ترا من درست			دل از مهر گیتی ببایدت شست
	سپه داغ‌دل شاه با های و هوی			سوی باغ ایرج نهادند روی
	بروزی کجا جشن شاهان بُدی			ورا پیشتر جشنگاه آن بدی
	فریدون سر شاه پورِ جوان			بیامد ببر برگرفته نوان
	بران تخت شاهنشهی بنگرید			سرِ تخت را تیره بی‌شاه دید
	بر افشاند بر تخت خاک سیاه			بکیوان بر آمد فغان سپاه
	همی سوخت کاخ و همی خست روی			همی ریخت اشک و همی کند موی
	میان را بزناز خونین به‌بست			فگند آتش اندر سرای نشست
	گلستانش برکند و سروان بسوخت			بیکبارگی چشمِ شادی بدوخت
	نهاده سر ایرج اندر کنار			سرِ خویش کرده سوی کردگار
	همی گفت کای داورِ دادگر			بدین بیگنه کشته اندر نگر
	به خنجر سرش خسته در پیش من			تنش خورده شیرانِ آن انجمن
	دلِ هر دو بیداد زانسان بسوز			که هرگز نه بینند جز تیره روز
	بداغِ جگرشان کنی آژده			که بخشایش آرد بریشان دده
	همی خواهم ای داور کردگار			که چندان امان یابم از روزگار
	که از تخم ایرج یکی نامور			به‌بینم بدین کینه بسته کمر