برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۱۰۳

۱۷

	مر او را یکی پاک دستور بود		که رایش ز کردار بد دور بود
	خنیده بهرجای و شیداسپ نام		نزد جز به نیکی بهر جای گام
	ز خوردن همه روز بر بسته لب		به پیش جهاندار برپای شب
	همان بر دلِ هر کسی بود دوست		نماز شب و روزه آئین اوست
	سر مایه بُد اختر شاه را		وزو بنده بُد جانِ بدخواه را
	همه راه نیکی نمودی بشاه		هم از راستی خواستی پایگاه
	چنان شاه پالوده گشت از بدی		که تابید ازو فرّهٔ ایزدی
	چو دستور باشد چنین کاردان		تو شه را هنر نیز بسیار دان
	برفت اهرمن را به افسون به بست		چو بر تیزرو بارگی برنشست
	زمان تا زمان زینش برساختی		همی گِرد گیتیش برتاختی

بند کردن طهمورث دیوان و مردن او

	چو دیوان بدیدند کردار اوی		کشیدند گردن ز گفتار اوی
	شدند انجمن دیوِ بسیار مر		که پردخته ماند ازو تاج زر
	چو طهمورث آگه شد از کارِشان		برآشفت و بشکست بازارِشان
	بفرِّ جهاندار بسته میان		بگردن برآورده گرزِ گران
	همه نرّه دیوان و افسونگران		برفتند جادو سپاهی گران
	دمنده سیه دیوشان پیش رو		همی باسمان برکشیدند غو
	هوا تیره فام و زمین تیره گشت		دو دیده درو اندرون خیره گشت
	جهاندار طهمورثِ بافرین		بیامد کمر بستهٔ رزم و کین
	ز یکسو غوِ آتش و دودِ دیو		ز یکسو دلیرانِ گیهان خدیو
	یکایک بیاراست با دیو جنگ		نبُد جنگ شان را فراوان درنگ
	از ایشان دو بهره بافسون به بست		دگرشان بگرز گران کرد پست
	کشیدندشان خسته و بسته خوار		بجان خواستند انگهی زینهار
	که ما را مکش تا یکی نو هنر		بیاموزی از ما کت آید ببر