برگه:RobaiyatKhayyamRamazani.pdf/۹۰

از ویکی‌نبشته
این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.

۱۸۷

  پیرانه سرم عشق تو در دام کشید  
  ورنه ز کجا دست من و جام نبید  
  آن توبه که عقل داد جانان بشکست  
  وآن جامه که صبر دوخت ایّام درید  

۱۸۸

  تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد  
  چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد  
  گر چشمهٔ زمزمیّ و گر آب حیات  
  آخر به دل خاک فرو خواهی شد  

۱۸۹

  تا خاک مرا بقالب آمیخته‌اند  
  بس فتنه که زین خاک برانگیخته‌اند  
  من بهتر ازین نمیتوانم بودن  
  کز بوته مرا چنین برون ریخته‌اند