برگه:RobaiyatKhayyamRamazani.pdf/۳۵

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.

۴۶

  بر چهرهٔ گل نسیم نوروز خوش است  
  در صحن چمن روی دل افروز خوشست  
  از دی که گذشت هرچه گوئی خوش نیست  
  خوش باش و ز دی مگو که امروز خوشست  

۴۷

  برخیز و بده باده چه جای سخن است  
  کامشب دهن تنگ تو روزیّ من است  
  ما را چو رخ خویش می گلگون ده  
  کاین توبهٔ من چو زلف تو پر شکن است  

۴۸

  بر کف می لعل و زلف دلدار بدست  
  بر طرف چمن کنم باقبال نشست  
  می نوشم و از دور فلک نندیشم  
  و آنگاه شوم ز بادهٔ عشرت مست.