پرش به محتوا

برگه:RobaiyatKhayyamRamazani.pdf/۲۰۶

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.

۴۶۹

  گر دست دهد ز مغز گندم نانی  
  وز می کدوئی ز گوسفندی رانی  
  با ماه رخی نشسته در ویرانی  
  عیشی بود آن نه حدّ هر سلطانی  

۴۷۰

  گر روی زمین بجمله آباد کنی  
  چندان نبود که خاطری شاد کنی  
  گر بنده کنی ز لطف آزاد کنی  
  بهتر که هزار بنده آزاد کنی  

۴۷۱

  گر زانکه بدست افتدت از می دومنی  
  می نوش بهر محفل و هر انجمنی  
  کان کس که جهان کرد فراغت دارد  
  از سبلت چون توئیّ و ریش چو منی